The end of an era

Dit is wel een beetje gek. Altijd heb ik mijn blog vanaf de tablet of telefoon getypt, omringd door medebackpackers, ergens hobbelend in een zweetbus of chillend op het balkon in Tully. Nu zit ik in Nederland. Op de bank, met laptop. In een vest, met een theetje. That escalated quickly. Eerst nog even terug naar Saigon, waar we waren gebleven. 

De laatste dagen heb ik in deze drukke, niet zo Vietnamees aanvoelende stad doorgebracht. De eerste volle dag zijn we in de vroege ochtend naar de Cu Chi Tunnels gegaan. Dit is het ondergrondse netwerk waar de Vietnamezen in de oorlog gebruik van maakten. Bizar hoe krap dat allemaal is, kunt er letterlijk je kont niet keren. Niet geschikt voor claustrofobische soldaten, wel heel interessant om te zien. Na deze trip een bezoek gebracht aan het War Museum, wat ook indruk maakte. Bij een tentje vol locals hebben we Pho op, een soort noodlesoep, erg aan te raden. Helaas besloot mijn buik die avond nog even te protesteren, waardoor ik al vroeg in bed eindigde. Na de volgende ochtend afscheid te hebben genomen van Taylor, die zijn reis ging voorzetten in Cambodja, ben ik met de 2 Nederlandse meiden die we al eerder ontmoet hadden wat gaan rondhangen in het park. Hier werden we benaderd door een clubje studenten die hun Engels wilden oefenen. Schijnt hier vaak te gebeuren, stelletje gedreven studenten wel. 's Avonds nog heerlijk gegeten en de volgende ochtend de laatste toeristentrip gemaakt, naar de Mekong Delta. Per boot ga je over floating markets en bezoek je kleine werkplaatsjes waar lokale producten zoals popped rice en coconut candy gemaakt worden. Dat laatste is af te raden voor kunstgebitdragenden, dat spul hangt 3 dagen later nog aan je kiezen. In de avond nog een paar barretjes opgezocht en de volgende ochtend heerlijk uitgeslapen. Die dag de laatste souvenirs ingeslagen en mijn backpack vlieggereed gemaakt. En toen was het de volgende ochtend zo ver: de terugreis ging van start. Met een andere Nederlandse meid die toevallig op hetzelfde tijdstip een vlucht moest hebben, ben ik naar het vliegveld gegaan. Aangekomen op Taipei kon ik me nog eens 6 uur mentaal voorbereiden op de aller aller laatste vlucht van deze reis. Taipei - Amsterdam. Ik dacht dat ik me inmiddels voldoende mentaal had voorbereid op dit moment en er wel oké mee was, maar toen de incheckmeneer vroeg 'Going to Amsterdam?' moest ik plots van binnen een beetje huilen. Shit got real, ik ging nu echt naar huis.

Na een prima vlucht en lange wachtsessie bij de bagageband, was het Schipholmoment aangebroken. Met groots spandoek en megaballon stonden pap, mam en zuslief op me te wachten. Blij ze te zien, maar de verwarring van het daadwerkelijk weer op Schiphol zijn overheerste. Vervolgens naar Den Bosch gereden, wat onderdeel bleek van een complot. Toen we eenmaal goed en wel aan de thee en Bossche bol zaten en mijn vermoeden en stiekeme hoop op de komst van een aantal vriendinnen toch wel totaal verdwenen was, kreeg ik de schrik van m'n leven. Stonden ze daar ineens met ballonnen en slingers naast me!! Ik denk dat ik zo'n 36x Oh My God heb gezegd, veel meer kwam er niet uit. Trillend en huilend geknuffeld, dat zag ik echt niet meer aankomen. Zó fijn om ze (meiden uit Nijmegen en reisbuddy Saar) weer te zien. Saar is zelfs nog meegereden naar het Oosterhoutse, om vervolgens een eeuw durende terugreis te maken naar thuisbasis Texel. Wat een dropje. Vanaf toen belandde ik eigenlijk voor een week of wat in een emotionele rollercoaster. Het ene moment blij, het andere moment ontroostbaar, ik leek wel bipolair. Met de aankomst op Schiphol ben ik ineens uit een ander leven gestapt. Een leven waar je voor je gevoel redelijk geleidelijk in bent gerold, maar pats boem uit bent gekletterd. De grappen 'back to reality' bleken net zo relevant als de grappen 'back to civilization' na het bananentijdperk in Tully. Ik heb nooit zo het idee gehad dat ik zo lang ben weggeweest, of dat de reality op reis echt niet zo'n realistische reality was, als je snapt wat ik bedoel. Je bent al die tijd omgeven door een andere, selecte groep mensen, leefde je in een andere cultuur met andere gewoontes, standaarden en verwachtingen, waren je verantwoordelijkheden minimaal en stond genieten voorop. Uiterlijk, planningen en ritme waren ondergeschikt. Freedom to the max. En dan kom je ineens in een bekende omgeving, waar al die dingen die je voor je vertrek normaal vond weer aanwezig zijn, maar die nu ineens niet meer zo oké voelen als dat ze voorheen deden. En dat is zó gek.  

Bij thuiskomst opa en oma bezocht, een hoognodig bezoek aan de kapper gebracht en m'n hele hebben en houden voor Nijmegen uitgezocht. Met een autootje volgeladen zaterdag naar Nijmegen gereden om hier alles weer opnieuw te installeren. De keuze om met de Nijmeegse Vierdaagse terug te komen is een hele goede geweest. Veel reunietjes, feestjes en mooi weer. Tevens gelijk 2 dagen gewerkt, dit hielp wel voor de afleiding en het ritme. Na de Vierdaagsevreugde ben ik weer full time gaan werken en ben ik inmiddels ook mentaal wel weer aardig op Nederlandse bodem geland. Dat hele thuiskomen heb ik wel enorm onderschat hé. Ik dacht, doe ik wel even in een paar dagen. Nouuuu, nee. Maar dat onderschatten was misschien maar goed ook, anders had ik al helemaal niet meer naar huis gewild. Gelukkig ben ik inmiddels uit de defense-/ontkenningsfase en is de acceptatie aardig ingetreden. Ik ben weer blij met m´n Nederlandse sociale leven, donker brood met oude kaas en tomaat, het niet dagelijks hoeven in- en uitpakken van m'n inboedel, het niet 24/7 bezweet zijn en mijn m'n kledingkast inhoud die toch groter bleek dan ik me herinnerde. 

En dan nu de grote vraag: what's next??? Zeker overwogen om weer gauw het backpackie in te pakken en er vandoor te gaan, maar met mijn huidig banksaldo kom ik denk ik niet verder dan de Duitse grens. Daarbij heb ik inmiddels ook wel zin gekregen om aan m'n carrière te gaan beginnen. Dit weekend zullen dan ook de eerste sollicitaties de deur uit gaan. Beetje eng wel om die commitment aan te gaan gaan, maar ook veel zin in een nieuw avontuur. Eentje zonder backpack, maar ik ga er vanuit dat dat de pret niet gaat drukken. Ik kan in ieder geval nagenieten van een prachtige tijd, een met een gouden randje. 
Met het einde van mijn reis is dan nu ook het einde van deze reisblog aangebroken. Een knuffel voor alle fans die trouw of wat minder trouw mijn verhalen hebben gevolgd. Vond het erg leuk om te schrijven en ben blij dat er ook publiek voor was, zou anders wel een beetje zielig zijn geweest. Dus voorlopig zal het stil blijven op deze pagina, maar ik ben er vrij zeker van dat er vroeg of laat weer nieuw leven in zal worden geblazen...
Houdoe en bedankt <3

Wist je dat...
... ik de eerste twee dagen in NL nog demonstratief alleen kleding uit m'n backpack wilde dragen?
... ik eenmaal in NL dikke zweetuitbraken kreeg? Interne thermostaat duidelijk van slag.
... je hebberig wordt van shoppen in winkels waarin alles nieuw voor je is?
... ik nog steeds last heb van spontaan oppoppende Engelse woorden in mijn Nederlandse zinnen?
... ik in 2 dagen een pak vlokken heb weggewerkt? Toch wel een beetje gemist.