From snow and scarfs to sweat and shorts

15 juni 2017 - Hanoi, Vietnam

Ondanks dat ik tegenwoordig met m'n billen in het tropische Azië zit, ben ik blogtechnisch nog op het kneiterkoude zuidereiland van NZ. Ik was net van start gegaan met de bustrip. Na 2 dagen in het Abel Tasman National Park te hebben doorgebracht, was het tijd voor een nachtje Westport. Onderweg een wandeltochtje bij Cape Foulwind gemaakt, zeehondenspotten included. Eind van de middag, gaar van de busreis, hebben we goed gehamsterd in de supermarkt voor de dagen erna en ben ik met een busmaatje gaan hardlopen. Nijmegen geeft best mooie plaatjes, maar maakt toch echt geen schijn van kans tegenover de settings die ik de laatste maanden heb gezien. Omgeven door bergen, zonsondergang, roze en paarse wolken, dat idee. In de avond lekker bij een haardvuurtje spelletjes gespeeld, waarbij ik nog steeds overtuigd ben dat frisdrank in de categorie fastfood valt, in tegenstelling tot een aantal van mijn medespelers. Graag handen in de lucht voor wie het met me eens is.
De volgende dag was de eerste tussenstop de Punakaiki Pancake Rocks. Dit zijn rotsen die uit dunne op mekaar gestapelde laagjes bestaan, net als, surprise surprise, een stapel pannenkoeken. Uiteraard heeft de toeristenbranche hier zijn kans gegrepen en er een pannenkoekenrestaurant naast geplant. Nu ben ik doorgaans al gauw onder de indruk van pannenkoeken (pannenkoekenmonster is jarenlang m'n middle name geweest in huize Goverde), maar dit was wel even next level. De rotsformaties icm de zee, groene hoge bergen, een soort rotsholte met kolkend water erin, een strakblauwe lucht (!)... wauw. Na dit pannenkoekenfestijn doorgereden naar Lake Mahinapua voor een zen- en fotomomentje. Vervolgens naar Hokitika, waar ik een ketting met een Jade steen heb gekocht. Zo'n stukje Nieuw Zeeland om je hals zou je geluk brengen, je beschermen en het staat nog mooi ook. Vind ik dan. Als dat geen goeie aankoop is weet ik het ook niet meer. De eindbestemming van die dag was de Franz Josef Glacier, waar we luxueuze hot pool en sauna sessies hebben gehouden, gevolgd door wat drankjes in de bar. En toen, de volgende ochtend, stond er wat bijzonders op m'n planning. Al een jaar op aan het verheugen, maandenlang bananengeld gespaard, wekenlang aan het bidden voor goed weer. De hoogste van NZ, beoordeeld als een na beste van de wereld. Jawel, het was skydivetijd! Vooral het idee dat het zo extreem hoog zou zijn, op zo'n fantastische locatie leek me echt ultiem. Onwijs veel zin in, maar tot op het laatste moment huiverig geweest vanwege bewolking die ieder moment in Franz Josef op kan komen en roet in het eten kan gooien. Een half uur voor aanvang werd ik gebeld of ik direct kon komen, want er was zo'n nare wolk in aantocht. Ik uiteraard als een raket vertrokken. Toen we op locatie kamen mocht een ander koppel eerst, ik een half uur later. Shitzooi, ik zag die dikke vette wolk al naderen. Mega excited maar wel een beetje huiverig selfies en filmpjes gemaakt om te tijd te doden. En toen mocht ik, het vliegtuigje in en op naar 19.000 voet hoogte. Genietend van het uitzicht vertelde m'n springbuddy me out of the blue op 13.000 voet dat we niet hoger konden. Vanwege de wolken. Ik kon kiezen, nu of niet springen. Eeh, pardon? Ik dacht oprecht dat 'ie een slechte grap maakte, maar dat bleek helaas niet waar. Gekozen wel te gaan, want mijn planning bood geen gelegenheid voor een herkansing. Vervolgens 10 sec om de mindswitch te maken en me uit het vliegtuig te begeven. Oh, nu dus al rap rap die bril op, handschoenen aan, naar de deur. Hoofd naar achteren, benen naar achter, in de camera kijken voor de foto, ohnee andere camera, lachen en blijven lachen anders krijg je een flubbermond. Daar gingen we, met een salto het vliegtuig uit. Wanneer de parachute uitklapt besef je eigenlijk pas hoe hard je tijdens de vrije val ging. De helft had ik eigenlijk in een waas meegekregen, nog zo flabbergasted van de onverwachte wending. Nog wat rondjes gespinnt en weer netjes in het gras geland. Was het vet? Ja. Heb ik een adrenalinekick gehad? Nee. Ik geloof dat dat laatste niet helemaal de gemiddelde reactie is op een skydive. Maar nu was dit ook niet het ultieme waarop ik had gerekend. Die dag overheerste de domper, het had eenmaal niet aan mijn verwachtingen voldaan. Maar dat is misschien ook het risico wanneer je zó lang naar iets uitkijkt. De dag erna, wanneer ik het beeldmateriaal had gekregen en alles een beetje bezonken was, kon ik er gelukkig wel steeds meer van nagenieten. Heel blij met m'n 120 foto's + filmpje, het herbeleven is gelukkig wel een succes geworden.

Die middag heb ik met mijn renmaatje de frustratie eruit gelopen, als bikkels in korte broekies door de regen/natte sneeuw. Om vervolgens weer welverdiend in de hot pool en sauna te eindigen. De ochtend erna via Lake Matheson en Lake Hawea, goed voor idyllische (reflectie)plaatjes, naar Wanaka gereden. Een grauwe dag, maar aan het eind gelukkig wel droog een rondje gelopen langs Lake Wanaka om te genieten van de zoveelste waanzinnige scenery. Na een goeie pasta bolo, spontane gitaar + vocalsessie en een pubbezoekje het geliefde stapelbed ingekropen. De volgende ochtend met 4 anderen Mount Iron opgelopen, een schappelijk bergje. Voor de verandering was het weer eens mistig, wat natuurlijk voor het beste uitzicht ever zorgde. Gelukkig klaarde het op de weg naar beneden wat op en hebben we nog enigszins een beeld gekregen van Wanaka from the top. Ofja, halverwege de top. Via Cromwell, waar er nog vers fruitijs is gescoord (koud was het toch al dus he), zijn we doorgehobbeld naar Queenstown. Wat is dat een gezellig stadje hé. Die avond hebben we een laatste diner en drankjes gehouden met het busclubje, hier splitsten helaas de meesten van ons. Met een van hen heb ik de volgende dag nog wel een tour gedaan naar Milford Sound. Een 5 uur durende, waanzinnig mooie busreis naar de zuidelijke fjorden van het zuidereiland. Ziek hoge bergen en diepe valleien, bekleed met slierten wolk, alsof iemand met plukken witte suikerspin in het rond heeft gezwaaid. Eenmaal daar een cruise tussen de bergen gemaakt, ik was echt onder de indruk. Toen we op het laatst nog vergezeld werden door een familie dolfijnen, was het plaatje compleet. De dag afgesloten met een befaamde Qtownse must-eat: de Fergburger. Today was a good day.

De volgende morgen ging het bussie door naar Mount Cook. Vet mooie tobleroneberg met sneeuw, dat was wel een paar foto's waard. Een rustige avond en een rit door naar Christchurch de volgende dag volgden. Deze stad voldeed precies aan de verwachtingen. Die waren laag. Hardlopend wat wijken en het park verkend, hele rare sfeer heeft het. In 2006 en 2011 hebben aardbevingen de stad letterlijk en figuurlijk doen instorten en dat is nog erg goed te zien. Het voelt een beetje verlaten, gebouwen in puin omringd met hekken met pal ernaast shiny nieuwe complexen. Vreemde gewaarwording. De volgende dag in de stromende regen het centrumpje nog een kans gegeven, maar ook hier werden we niet door impressed. Zonde, want het schijnt voor de ellende een erg vette stad te zijn geweest.

Vanaf Christchurch begon mijn bijzonder lange reis naar een nieuw continent. Na eerst een halve nacht in een airporthostel te hebben doorgebracht, heb ik me van het Zuider- naar het Noordereiland begeven. 10 uur en een gratiswifibijdeMcDonaldssessie later ging ik naar Sydney om vanaf daar de laatste vlucht te pakken naar Taipei, Taiwan. Dit hele riedeltje duurde nog langer dan m'n trip van A'dam naar Aussie, ook wel weer een prestatie op zich. Hoe dan ook, vroeg in de ochtend aangekomen, me naar m'n hostel verplaatst, sjaal en trui verruild voor shorts en zonnebril en op expeditie gegaan. Het moge duidelijk zijn dat mijn richtingsgevoel me doorgaans vaker dan wenselijk in de steek laat, dus ik volgde braaf Google Maps naar een memorial, een van de must sees. Ik had inmiddels al aardig wat meters in de benen en was blij er bijna te zijn. Toen ik volgens Maps een campus op moest, kreeg ik echter m'n twijfels. Na een onsuccesvolle zoektocht werd me duidelijk dat Maps me naar een gelijknamige collegehal had gestuurd. Joe bedankt hè. Toen was ik er dus wel klaar mee, morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. Terug naar de markt naast m'n hostel, daar lekker gegeten en bij het toetje bijzonder hard afgezet. Had de aziatische onderhandelvibe duidelijk nog niet te pakken. Toen was het écht af, tijd om naar bed te gaan.

Na een heerlijke, welverdiende nachtrust de volgende ochtend een walking tour door de stad gedaan. Deze keer wél de memorial gezien. Ik kwam erachter dat ik echt nulkommanul over Taiwan wist en dat het een hele bijzondere historie en (huidige) politiek heeft. In het kort: het is onafhankelijk van China wanneer het China uitkomt. Nu snap ik wel waarom miene moat Thijs daar (geschiedenis) heeft gestudeerd. Zijn passie voor dit land was tevens ook de reden dat ik Taipei überhaupt heb bezocht. Hij was daardoor uiteraard ook verantwoordelijk voor de to do list, deze stelde niet teleur. Na de stadstour heb ik de volgende 2 dagen rondgehangen met 2 Duitsers die ik via die tour had leren kennen. Zonsondergang gekeken vanaf een berg aan de zijlijn van de stad, heul mooi en als afsluiting goddelijke sashimi gegeten. Naast lekker eten heb ik nog een bamboe peuzelende panda bewonderd in de dierentuin en een rondje gerend waarbij ik zo'n 3 liter vocht ben verloren. Herstellende de boel weer ingepakt en vertrokken naar de volgende bestemming: Vietnam!

Na een aardig reisje niet heel best geslapen in het bakstenen hostelbed, gelukkig kreeg ik een lekker herstelontbijt geserveerd: broodje ei en vers fruit. Luxe, niet gewend! Van start gegaan met een relaxte, gezellige stadstour. Op het eindeloze getoeter na heeft die ongeorganiseerde chaos op de straten wel wat. Anders dan in Taipei, waar je ook duidelijk wel aan het verkeer merkt dat je in Azië bent, maar waar het ze nog wel gelukt is structuur aan te brengen. Hoe dan ook, na de tour een plan gemaakt voor de volgende dagen en nog meer meters door de stad gesjouwd, de avond over de nightmarket gestruind en een drankje in de bar gedaan. De volgende ochtend op tijd eruit voor een 3 daagse tour naar Ha Long Bay. Samengevat heel veel kleine rotsen/eilanden waar we tussen zijn gevaren, gekayakt en gezwommen. Het verblijf zat aan een semi privé strand, uitzichten waar je u tegen zegt. Tot mijn groot plezier zat er ook een fietstochtje bij inbegrepen, dát was als rasechte Dutchie wel even genieten. Ook een grote en minder grote rots beklommen, de uitzichten waren prachtig. Ik heb zelden zo gezweet in mn leven als deze dagen, dat krijg je er zomaar gratis bij.

Na terugkomst in het hostel had ik een paar uurtjes de tijd om voor te bereiden voor de volgende tour. Die avond ben ik met de nachtbus naar Sapa vertrokken. 's Morgens na een inmiddels standaard eierontbijt de rijstvelden ingegaan. Modderig en glibberig zijn de meest omvattende woorden voor de expeditie. De eerste keer wegglijden sla je nog vriendelijk de hand van een local (die uiteraard met een reden met je meeloopt) af. Na een aantal bijna-onderuitglijpartijen laat je die koppigheid toch vrij snel los en haar handje stevig vast. Een mooie tocht, bijzonder om de locals zo te zien. En bizar om te bedenken dat dat gewoon hun thuis is. In de bergen, tussen de plantjes en de blubber. Aan het eind veul te veel betaald voor de meuk die het bewuste vrouwtje me nog even wilde verkopen. Ik moet écht beter worden in dat geonderhandel, anders kost Azie me dalijk net zoveel als Nieuw Zeeland en dat kan niet de bedoeling zijn. Gelukkig heb inmiddels van meerdere ervaren vriendinnen een stoomcursus ontvangen dus er is hoop. Na de hike lekker rustigaan gedaan in de homestay waar we overnachtten. De volgende ochtend nog een tocht gemaakt en momenteel op de weg terug naar Hanoi. Morgenvroeg pak ik de bus naar Tam Coc / Ninh Binh, een national park ten zuiden van Hanoi. Via daar zal ik komende weken verder afzakken naar het zuiden van Vietnam. Aziefoto's zullen binnenkort volgen, bij ontembare nieuwsgierigheid zijn ze uiteraard altijd persoonlijk aan te vragen.

Knuffels!

Wist je dat...
... in het airporthostel in NZ in een Pod sliep? Dat is een soort futuristische kabine in de wand met een ronde opening die je van binnen uit dicht kunt doen, incl lampje, klokje, spiegeltje, alles.
... een panda per voorpoot 6 vingers heeft?
... ik bij m'n vlucht naar Taiwan bij de verkeerde gate zat en ik met de final call nog het vliegtuig in ben gerold?
... ik bij m'n vlucht naar Vietnam wél de goeie gate had, maar ik door visumgeldomwisselgehannes (ja, dat had ik kunnen voorkomen) alsnog 2 terminals door heb moeten sprinten omdat ik vreesde deze keer écht m'n vlucht te missen? Ik denk dat ik voor mijn volgende vlucht een dag van tevoren vertrek.
... mijn groentecravings sinds Azie aanzienlijk toenemen?
... salted lemon ijsjes vet lekker zijn?

1 Reactie

  1. Barbarien:
    15 juni 2017
    Heeeee lieve roomie!

    Wat schrijf je toch geweldig! Wat heb jij inmiddels veel gezien joh! Ik vind het knap dat je het nog kunt opbrengen om nog steeds allemaal tours te regelen enzo. Was bij mij stiekem wel een beetje anders haha. Vet dat je Taipei ook nog hebt kunnen zien! Geniet van Vietnam, ben benieuwd hoe je dat ervaart na de prachtige natuur van Nieuw-Zeeland.

    Liefs!