Travel status: reactivated!

Allereerst (wederom) mijn excuses voor de blogschrijfstilte. Maar he, we weten inmiddels wat dat betekent: een extra lange editie! Dus pak er een biertje bij, sit back and enjoy.

Aangezien mijn reisseizoen alweer 3 weken geleden geopend is, zou ik bijna de laatste weken Tully vergeten te vermelden. Maar, daar valt nog wel wat over te schrijven, want zoals inmiddels ook bekend, gebeurt er meer in dit dorp dan je denkt.

M'n laatste anderhalve bananenmaand kwam er zodanig veel regen uit de lucht vallen, dat bruinbaksessies er niet meer in zaten. Gelukkig waren de weergoden m'n laatste weekend goedgezind, waardoor ik met de hostelpeeps nog een dagje heb kunnen chillen bij watervallen in de buurt van Tully. Nog 'n beetje gecliffjumpt en een rotssurvival-/zwemtoch ondernomen met een paar medeavonturiers. Tevens gevierd dat ik mijn laatste week nog mocht werken, want dat was nog even spannend. Op de farm geldt namelijk de regel, op je billen zitten = per direct ontslagen worden. Tijdens de sessies buiten, waarbij de baas je dus niet altijd in het vizier heeft, heeft men doorgaans schijt aan die regel en wordt er soms uitgebreid zittend een pauze ingelast. Want je weet hoe het werkt, wanneer de meester de klas uit is, staan de koters plots op de stoelen en vliegen de vouwvliegtuigjes ongecontroleerd door het lokaal. In je eerste week ben je nog een beetje huiverig als je collega's je zeggen dat je net als hen een mooi bananenblad moet uitzoeken en je billen erop kunt parkeren, maar na een tijdje doe je toch maar gewoon mee. Nu zit in iedere klas altijd wel een klikspaan, zo eentje die de hele boel erbij naait wanneer de meester vraagt wie er verantwoordelijk is voor de ravage. No surprise, die hadden wij ook. Meneer had mij en een heleboel anderen zittend gesnapt, naar ons toe mooi weer gespeeld en vervolgens alles doorgeluld aan de baas. Toen deze vrijdag weer aanwezig was, kreeg menig medewerker de wind van voren. Vervolgens begaf hij zich naar het busje waar ik in zat en bulderde hij of degenen die hadden gezeten hun hand op wilden steken, die zou hij per direct met alle plezier op straat zetten. Totaal flabbergasted zat ik met m'n collega's in het busje, er kwam geen woord uit en met de mededeling 'I'll talk to you later' verliet hij de wagen. Die werksessie zijn alle scenario's van het onszelf verdedigen in een discussie met hem tot het omboeken van m'n vlucht naar Melbourne de revue gepasseerd. Toen we tamelijk nerveus weer op de farm terugkeerden, was de baas verdwenen (?!) en had de medebaas ons ook niks te melden. Ik weet nog steeds niet wat de overwegingen zijn geweest, maar iedereen heeft zijn baan mogen behouden en er zijn geen gewonden gevallen. Het was een geslaagde pubmiddag.

Dit voorval gaf dus wel een goeie boost voor de laatste week, blij dat ik nog mn laatste uren kon maken. En toen, na 13 weken, was het op vrijdag 6 mei eindelijk zo ver: ik kreeg van mijn collega's de gebruikelijke ijskoude afscheidsdouche, mijn bananencarriere was ten einde! Geen hypnotiserende lopende band meer, geen spinnenwebben happen, geen bananenlijm van m'n armen schrobben en ook het dorpse leven was klaar. Die vrijdag had ik mijn laatste borrelavond, maar zelfs daar had ik het geduld niet meer voor. Ik wilde maar 1 ding en dat was weg, zo snel mogelijk. Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten, de volgende ochtend zwaaide ik Tully namelijk tot nooit meer ziens. De afgelopen maanden is het topic 'leven na Tully - hoe te gedragen in de beschaving' vele malen lacherig aangehaald, maar de grappen bleken relevanter dan verwacht. Het was zó raar om op het vliegveld andere mensen te zien dan het selecte groepje volk waar ik aan gewend was. Ondanks dat ik een echte stadsduif ben en ik dus niet zo gauw vergeet hoe dat voelt, bleek ik nu 3 dagen nodig te hebben om te acclimatiseren. Ook had ik elke keer het idee dat ik na het weekend weer terug zou moeten, de bananen achtervolgden me een beetje. Dit klinkt echt een beetje heftig, maar ik besefte me denk ik toen eigenlijk pas wat ik al die tijd had gemist. Gelukkig was het geen sneaky escape en hoefde ik echt niet terug. Mijn eerste volle dag in Melbourne keek ik mijn ogen uit, kocht ik vanalles waaronder een sjaal en dikke trui want het was kneiterkoud en dronk ik een wijntje met een reischick van de oostkust die toevallig die dag ook in Melbourne aankwam. In hetzelfde hostel, dezelfde kamer, hoe toevallig wil je het hebben. Dat wijntje was ter inluiding (volgens mij is dat geen woord maar vooruit) van mijn bday, want deze kleine meid is in de tussentijd nog even 25 geworden. Lekker buiten de deur gegeten, kon me de laatste keer niet meer herinneren dus dat mocht wel weer eens. Ook taart gegeten uiteraard, maar ondanks dat bleef het verjaardagsgevoel afwezig. Gelukkig compenseerde mijn vrijheidblijheid voor dat gemis.
Na een aantal dagjes rondstuinen in de stad, had ik met 3 Nederlandse meiden voor 3 dagen een auto gehuurd en zijn we gaan roadtrippen over de Great Ocean Road, een vet stuk kustlijn ten westen van Melb. Even wennen dat links rijden en alles in spiegelbeeld, de ruitenwissers hebben dan ook meermaals de rol van de richtingaanwijzer vervuld. Maar wat was het mooi! Oa wilde koala's gespot, heel cute. Na dit spektakel had ik nog 1 dagje in de stad, om vervolgens de nachtbus naar Sydney te nemen. De plek waar mijn Aussie avontuur inmiddels 7 maanden geleden startte en waar 'ie nu dus ook is afgesloten. Erg jammer wel, want had hier stiekem nog wel een jaartje willen blijven. Of langer. Maar, mijn volgende bestemming compenseerde: het was tijd voor Nieuw Zeeland.

Ik kwam aan op het Noordereiland en had mezelf de challenge gegeven om in een week liftend Wellington, het zuiden van het eiland te bereiken. Toen ik 's avonds aankwam in Auckland (noordwesten), bedacht ik me dat ik nog minimaal voorbereid was en eigenlijk nog totaal geen plan had. Die avond dus even wat research gedaan en besloten dat mijn eerste bestemming Hamilton zou worden, 2 uurtjes rijden naar het zuiden. Dat ligt dicht bij 2 bezienswaardigheden en niet te ver in een uithoek, routetechnisch wel zo efficiënt. De volgende dag kon ik pas rond lunchtijd op pad, omdat er eerst nog nieuwe medicijnen gehaald moesten worden wat een eeuwigheid in beslag nam. Eenmaal zover met een bordje in de hand op een plek gestaan wat volgens google wel een kanshebbende locatie zou zijn. Na nog geen 10 min wachten kon ik een stukje mee met 2 kerels die op weg waren naar hun werk. Ze hadden me net buiten Auckland afgezet, in de buurt van de snelweg die ik moest hebben. Een voorbijganger vertelde me echter dat die plek helemaal niet zo top was en raadde me aan dit stuk met de bus te doen, zeker omdat het al einde middag begon te worden en het nog wel een eindje rijden was. Dit leek mij ook wel een wijs plan, zette me af bij de juiste bushalte en heb zo Hamilton bereikt. Niet helemaal de verwachte gang van zaken, maar het was pas dag 1 dus niet te kritisch. In het hostel gechilld met 2 kamergenootjes, waarvan er een ook mn reisbuddy voor de volgende dag zou worden. We zijn (liftend, wat deze keer wel erg soepel ging, jeej) naar Raglan, een surfersdorpje een half uur verderop gegaan, waar we tijdens onze strandwandeling totaal verregend waren. Dat weer hier is een beetje onvoorspelbaar. De eerste 3 dagen heb ik alleen maar grijze wolken en regen gezien, daarna volgde gelukkig zon. En sneeuw. En heule koude wind. 4 seizoenen in 1 dag, ik heb het geweten.

Hoe dan ook, na Raglan ben ik naar de Waitomo caves gegaan: grotten met glimwormen. Een soort van Droomvlucht in het wild, erg vet. Nouja, wild, een grote toeristentrekpleiser is het, maar vooruit. Hier ontmoette ik een meid plus auto met wie ik mee naar Rotorua kon rijden, 2 uur naar het oosten. Daar hebben we de volgende dag thermische bronnen aanschouwd (en geroken, hallo eierluft), onwijs mooie uitzichten bewonderd en groene, kraakheldere springs gespot. De dag erna zette ze me af in Taupo, mijn plan was namelijk om daar de volgende dag een borgtocht te maken die tamelijk hoog op mn lijstje stond. Dat het hier slecht weer was die dagen was niemand ontgaan en vreesde dat dit wel wat roet in het eten zou kunnen gooien. En inderdaad, eenmaal bij het hostel aangekomen werd me verteld dat de tocht al dagenlang was gecancelled, incl de dag erna. Scheisse. Gelukkig was mn buddy in die tussentijd nog niet ver gekomen en had ze me weer opgepikt om samen door te rijden naar het zuidelijkste puntje van het eiland, hoofdstad Wellington. Dit beviel me wel, m'n behoefte aan een grote stad is sinds Tully werkelijk ontembaar. Met een paar hostelgenootjes ben ik in de avond een beetje door de stad gewandeld, het lichtfestival aanschouwd en daarna weer heel rap met bevroren tenen naar het hostel teruggekeerd. In de 2 zonnige dagen die volgden heb ik eindeloos rondjes door de stad gelopen, me uitgeleefd op de groente- en fruitmarkt, met een kabeltreintje een berg op en af gegaan, het gigagantische Nieuw Zeelandse museum bezocht, door een park gehiked, hierbij minstens 17 keer verdwaald en lichtelijk gefrustreerd geraakt, maar wel voldaan zonsondergang bekeken vanaf het topje van de berg in het bewuste park.

De volgende ochtend heeft de ferry me met een mooie, winderige tocht naar Picton, het Zuidereiland getransporteerd. Vanuit daar doorgehobbeld naar Nelson, de zonnigste plek van NZ. Dit feitje stelde ook in de praktijk niet teleur, ik heb 2 dagen volle bak sunshine gehad. Genieten! Met een hostelgenootje lekker gemountainbiked, fantastisch om weer oud vertrouwd op een fietsie te zitten en tevens de perfecte manier om het mooie heuvellandschap te verkennen. Ijsje gegeten, gedaan alsof het zomer was. En dat terwijl in de avond de thee rijkelijk vloeide, de houtblokken veelvuldig in de openhaard werden gelegd en ik al knuffelend met een kruik in slaap ben gevallen. 2 nachtjes in het meest knusse hostel ever, precies wat ik even nodig had. Na in de ochtend nog naar het centrale punt van NZ te zijn gelopen en daar van het uitzicht te hebben genoten, ben ik 's middags in de bus naar Abel Tasman gestapt. Dat was de start van anderhalve week lui reizen, ik heb namelijk een tour geboekt langs alle highlights van het Zuidereiland. Dus lekker met de beentjes omhoog in het bussie, het enige wat ik hoef te doen is volgen. Op z'n tijd ook wel eens lekker. Inmiddels 2 nachten en een watertaxi+hikedag in Abel Tasman erop zitten, nu door naar Westport. Wat daar te beleven valt? Geen idee, dat wordt me dalijk vast allemaal wel verteld.


Wist je dat ...
... ik mijn kamer in Tully anderhalve week heb gedeeld met een smakkende, snurkende stinkvoetengast? Dat was een beetje vies.
... ik vergeten was dat de border security van NZ mega streng is en ik m'n nogal riante voedselvoorraad weg heb moeten kieperen? #foodwaste
... je hier een soort van ananasspekjes hebt met chocola eromheen? En minstens 6 smaken kitkat? Vet lekker. Bíjna net zo lekker als Timtams.
... pompoen in Aussie en NZ vet cheap is en het goed doet in bijna alle gerechten? Ik ben fan. ... ik af en toe een beetje misselijk word van alle haarspeldbochten onderweg?
... ik m'n lieve vrienden thuis inmiddels toch wel echt een beetje begin te missen?