The Vietnam experience
Het is raar maar waar, m'n reis begint zo langzamerhad op z'n einde te lopen. Dit zal dan ook m'n een na laatste blog zijn... say wuut?! Ik weet het, het is een trieste zaak. Maarrr, het is nog niet zover! Ik mag nog een aantal dagjes toeristje spelen en zal nu eerst even vertellen wat ik de afgelopen weken zoal heb beleefd. Dat was nogal wat, komtie.
Hanoi had ik ingeruild voor het kneuterige Tam Coc. M'n accommodatie was echt fantastisch: knusse bungalows met door de achtertuin een riviertje waar je je per roeibootje over kon laten vervoeren. Dit alles gehost door vet lieve en gezellige Vietnamezen. Onderweg naar deze zenplek probeerde ik mijn plannen voor mijn laatste bestemming Cambodja wat concreter te maken, dat werd misschien ook wel eens tijd. Mijn conclusie was dat ik op zich genoeg tijd zou hebben, mits ik wel een beetje het tempo erin zou houden. Nu zat dat tempo er zeker goed in na Taiwan plus de 2 tours van die week, maar dat had ook een keerzijde. Ik was namelijk kei moe, wat het genieten niet ten goede kwam. Wanneer ik goed en wel was aangekomen in Tam Coc en die rust me zo goed beviel, besloot ik Cambodja te laten voor wat het is en m'n laatste reismaand enkel in Vietnam door te brengen. Lekker op t gemakske, de batterij opladen voordat ik weer back to reality ga. Die dagen ben ik zeker goed tot rust gekomen: het roeiboottochtje gedaan (waarbij er gepeddeld wordt met voeten ipv handen #skills), wat lokale grotten en tempels bezocht en het family dinner van de accomodatie bijgewoond. Ook voor het eerst op de welbekende Aziatische motorbike gezeten. Achterop dan wel. Mijn reismaat Taylor, die ik daar heb leren kennen, had er zo eentje gescoord wat wel echt een vette manier is om het land te verkennen. Na een paar dagen rehab werd het tijd voor weer een wat levendigere omgeving en ben ik met de nachtbus naar Phong Nha gehobbeld, waar een mega gezellig hostelverblijf volgde. Hangmatjes, zwembadje, you name it. Daar al wandelend, varend, zwemmend, ziplinend en kayakkend en aantal grotten bezocht. Heel vet, wel was de grottenverzadiging hierna bereikt. Taylor zou in de volgende 2 dagen met de motorbike naar de volgende bestemming Hué rijden, ik bleef een dagje langer hangen en zou daarna per bus volgen. Dit ging echter niet helemaal volgens plan. Op dag 1 was meneer namelijk op een onbewaakt ogenblik van de weg geslipt en van z'n motorbike gekukeld. Met een gebroken sleutelbeen, 3 gebroken ribben en een klaplong is 'ie die dag in een lokaal ziekenhuis geëindigd. Mijn busrit ging de volgende dag dus niet naar Hué maar naar Dong Hoi, het gehucht waar we de daarop volgende dagen een wel heel unieke maar minder wenselijke cultural experience zouden krijgen. Omdat het een lokaal ziekenhuis was, lagen de standaarden niet bepaald hoog. Ik trof Taylor dan ook aan in een soort nis samen met 3 anderen. Nou nee, 3 andere bedden en 6 anderen, hutje mutje op mekaar. Hier is het gebruikelijk dat de familie voor de zieke zorgt, zij zijn dus ook altijd, dag en nacht, aanwezig. Wat voor hem oa betekende dat hij sinds voorgaande middag geen eten of drinken had gehad. Hij kon ook niet veel kanten op, want hij lag aan een enorme drain die nodig was voor het herstel van zn klaplong. Daarbij sprak slechts een enkele arts en verpleegkundige een beetje Engels, was er geen douche, geen airco, een toilet goorder dan de gemiddelde Dixi aan het einde van een festivaldag, was zijn bed niet meer dan een stalen plaat op poten met kampeermatje on top en wandelden de ratten en kakkerlakken vrolijk over de vloer. Thank God kreeg ie antibiotica. 3 dagen heeft hij in overlevingsmodus gestaan en heb ik mijn improvisatievermogen en zusterskills ingezet. Wanneer eindelijk de drain eruit mocht zijn we direct het ziekenhuis uitgevlucht. Letterlijk gevlucht, ze wilden hem namelijk nog 2 dagen langer houden maar dat leek ons een bijzonder slecht plan. Als je ergens niet aan je gezondheid noch gemoedstoestand kon werken was het daar wel. Dus spullen gepakt, mission escape geslaagd. Hij met een brace en een stel hechtingen, ik met 2 backpacks. Moet zeggen dat dat best chill loopt met exta gewicht aan de voorkant, houdt je lekker in evenwicht. Na een middag opgepropt in een lokaal busje te hebben gezeten kwamen we dan eindelijk aan in Hué. Een wat andere setting dan vooraf gepland, maar man wat waren we blij dat we eindelijk uit die gevangenis waren. Dagen uitgekeken naar een douche en fatsoenlijk bed, die avond dan ook als een blok in slaap gevallen.
Na een bijkomdag zijn we met een vet mooie busreis doorgegaan naar Hoi An, waar de verwachtingen hoog van lagen. Het meest toeristische maar knusse stadje in Vietnam, mét strand. De ideale omgeving om te herstellen en om de onderhandelskills te oefenen, want dit was dé souvenirscoorplek. Dit ging me deze keren duidelijk beter af dan voorheen, ik lijk het te leren. Dat herstellen gold overigens ook voor mij nadat ik halverwege een voedselvergiftiging had opgelopen. De wc is een goed aantal dagen m'n beste vriend geweest. Twee kreupelen bij mekaar, maarliefst één avond van de 6 hebben we de kroeg gehaald. Maar da's nog altijd beter dan niks. Vanuit Hoi An heeft een nachtbus waarbij de chauffeur dacht dat 'ie in een wilde achtervolging zat, ons de volgende ochtend geradbraakt afgeleverd in Dalat. Na een powernap, stadverkensessie, gondolatrip en tempelbezoek zaten we die avond gesloopt aan het familydinner van het hostel. Na een paar happen rijst en soep gaf ik op, mijn buik was toch echt nog niet klaar voor dat Vietnamese voedsel. Wel was ik heel erg ready voor mn bed, ik sliep zowat al voordat ik 'm aanraakte.
Als herboren zat ik de volgende ochtend aan het ontbijt. Een countryside tour volgde, met onder meer een bezoek aan een zijdefabriek en wezelkoffiefarm. In de avond de Maze bar bezocht. Vet grappig: een smalle, 4 hoge bar met overal gangetjes en trappetjes naartoe. Een hostelgenoot raadde uit ervaring aan om als je daar verstoppertje gaat doen, in tweetallen te spelen. Eenmaal daar snapten we waarom.
De volgende ochtend stuiterend en haarspeldbochtend naar Mui Ne gebust, waar we die avond de meest fantastische localervaring hebben gehad. Samen met 2 Nederlandse meiden die we in Dalat hadden leren kennen gingen we op pad voor dinner en belandden we bij een tentje direct aan de zee waar ze versgevangen vis serveerden. Het zat aardig vol met locals, wat vaak een goed teken is. Tijdens het onwijs lekkere eten waren we al op afstand met een hele groep aan het proosten. Ze nodigden ons uit aan hun enorme tafel en waren het levende bewijs van de enorme gastvrijheid van de Vietnamezen. Ondanks dat we eigenlijk al uitgegeten waren, brachten ze ons nog meer eten en ladingen bier. En als ze ook maar het vermoeden hebben dat je aan het einde van je biertje bent, is de volgende lading al onderweg. Karaoke is hier ook aan de orde van de dag, zo liepen we niet veel later met de helft van de club in polonaise op hitjes van Guus Meeuwis. Gedanst met de meest schattige kindjes ever, met iedereen op de foto en zelfs verjaardagstaart gegeten, aangezien 2 aanwezigen hun bestaansjubileum hadden en ze dat even zo graag met ons wilden delen. Zó hartverwarmend om zo'n grote groep vrienden en familie samen te zien genieten en ons als vreemden er voor de volle 100% bij te betrekken. Iets wat ik enorm bewonder en waarvan wij als Nederlanders best wel wat mogen leren. Voor mij de mooiste ervaring in m'n Vietnamtrip.
Na een te korte nacht waren we vanmorgen vroeg uit de veren voor een sunrise tour. Met een jeepje reden we naar enorme zandduinen, waar we aan de top zonsopkomst hebben bekeken. Heel vet. Daarna nog wat andere bezienswaardigheden aangetikt, waaronder een vismarkt. Op dit stukje strand werd de gevangen vis aan land getild, gesorteerd en verkocht. Een grote stinkende chaos, maar zo vet om te zien. Bij terugkomst in het hostel voelde het alsof we er al een halve dag op hadden zitten, echter was het pas 9 uur. Niet veel meer uitgevoerd, in de middag naar alweer de laatste bestemming van Vietnam gereden: Saigon. Hier blijf ik tot dinsdag, de dag waarop ik Vietnam ga verlaten. Woensdagochtend zal ik na bijna 9 maanden weer voet op Nederlandse bodem zetten. Vooral heel veel zin om iedereen weer te zien, maar ook wel echt jammer dat het avontuur nu ten einde komt. Of ja, voorlopig dan. Mocht het echt niks worden met die traineeshipplannen van mij, is een vluchtje zo weer geboekt. Toch Saar? :)
Wist je dat...
... water hier soms duurder is dan bier?
... het halve ziekenhuis aan Taylors bed heeft gestaan? Non-vietnamezen waren toch wel bijzonder ongebruikelijk en bewonderenswaardig in de ogen van de locals.
... ik sinds het getuige zijn van een kiponthoofding in Phong Nha vegetarisch ben?
... er uit 1 cocon van een zijderups een kilometer zijdedraad komt?
... echt álle Vietnamese kindjes zo onwijs schattig zijn?
Hanoi had ik ingeruild voor het kneuterige Tam Coc. M'n accommodatie was echt fantastisch: knusse bungalows met door de achtertuin een riviertje waar je je per roeibootje over kon laten vervoeren. Dit alles gehost door vet lieve en gezellige Vietnamezen. Onderweg naar deze zenplek probeerde ik mijn plannen voor mijn laatste bestemming Cambodja wat concreter te maken, dat werd misschien ook wel eens tijd. Mijn conclusie was dat ik op zich genoeg tijd zou hebben, mits ik wel een beetje het tempo erin zou houden. Nu zat dat tempo er zeker goed in na Taiwan plus de 2 tours van die week, maar dat had ook een keerzijde. Ik was namelijk kei moe, wat het genieten niet ten goede kwam. Wanneer ik goed en wel was aangekomen in Tam Coc en die rust me zo goed beviel, besloot ik Cambodja te laten voor wat het is en m'n laatste reismaand enkel in Vietnam door te brengen. Lekker op t gemakske, de batterij opladen voordat ik weer back to reality ga. Die dagen ben ik zeker goed tot rust gekomen: het roeiboottochtje gedaan (waarbij er gepeddeld wordt met voeten ipv handen #skills), wat lokale grotten en tempels bezocht en het family dinner van de accomodatie bijgewoond. Ook voor het eerst op de welbekende Aziatische motorbike gezeten. Achterop dan wel. Mijn reismaat Taylor, die ik daar heb leren kennen, had er zo eentje gescoord wat wel echt een vette manier is om het land te verkennen. Na een paar dagen rehab werd het tijd voor weer een wat levendigere omgeving en ben ik met de nachtbus naar Phong Nha gehobbeld, waar een mega gezellig hostelverblijf volgde. Hangmatjes, zwembadje, you name it. Daar al wandelend, varend, zwemmend, ziplinend en kayakkend en aantal grotten bezocht. Heel vet, wel was de grottenverzadiging hierna bereikt. Taylor zou in de volgende 2 dagen met de motorbike naar de volgende bestemming Hué rijden, ik bleef een dagje langer hangen en zou daarna per bus volgen. Dit ging echter niet helemaal volgens plan. Op dag 1 was meneer namelijk op een onbewaakt ogenblik van de weg geslipt en van z'n motorbike gekukeld. Met een gebroken sleutelbeen, 3 gebroken ribben en een klaplong is 'ie die dag in een lokaal ziekenhuis geëindigd. Mijn busrit ging de volgende dag dus niet naar Hué maar naar Dong Hoi, het gehucht waar we de daarop volgende dagen een wel heel unieke maar minder wenselijke cultural experience zouden krijgen. Omdat het een lokaal ziekenhuis was, lagen de standaarden niet bepaald hoog. Ik trof Taylor dan ook aan in een soort nis samen met 3 anderen. Nou nee, 3 andere bedden en 6 anderen, hutje mutje op mekaar. Hier is het gebruikelijk dat de familie voor de zieke zorgt, zij zijn dus ook altijd, dag en nacht, aanwezig. Wat voor hem oa betekende dat hij sinds voorgaande middag geen eten of drinken had gehad. Hij kon ook niet veel kanten op, want hij lag aan een enorme drain die nodig was voor het herstel van zn klaplong. Daarbij sprak slechts een enkele arts en verpleegkundige een beetje Engels, was er geen douche, geen airco, een toilet goorder dan de gemiddelde Dixi aan het einde van een festivaldag, was zijn bed niet meer dan een stalen plaat op poten met kampeermatje on top en wandelden de ratten en kakkerlakken vrolijk over de vloer. Thank God kreeg ie antibiotica. 3 dagen heeft hij in overlevingsmodus gestaan en heb ik mijn improvisatievermogen en zusterskills ingezet. Wanneer eindelijk de drain eruit mocht zijn we direct het ziekenhuis uitgevlucht. Letterlijk gevlucht, ze wilden hem namelijk nog 2 dagen langer houden maar dat leek ons een bijzonder slecht plan. Als je ergens niet aan je gezondheid noch gemoedstoestand kon werken was het daar wel. Dus spullen gepakt, mission escape geslaagd. Hij met een brace en een stel hechtingen, ik met 2 backpacks. Moet zeggen dat dat best chill loopt met exta gewicht aan de voorkant, houdt je lekker in evenwicht. Na een middag opgepropt in een lokaal busje te hebben gezeten kwamen we dan eindelijk aan in Hué. Een wat andere setting dan vooraf gepland, maar man wat waren we blij dat we eindelijk uit die gevangenis waren. Dagen uitgekeken naar een douche en fatsoenlijk bed, die avond dan ook als een blok in slaap gevallen.
Na een bijkomdag zijn we met een vet mooie busreis doorgegaan naar Hoi An, waar de verwachtingen hoog van lagen. Het meest toeristische maar knusse stadje in Vietnam, mét strand. De ideale omgeving om te herstellen en om de onderhandelskills te oefenen, want dit was dé souvenirscoorplek. Dit ging me deze keren duidelijk beter af dan voorheen, ik lijk het te leren. Dat herstellen gold overigens ook voor mij nadat ik halverwege een voedselvergiftiging had opgelopen. De wc is een goed aantal dagen m'n beste vriend geweest. Twee kreupelen bij mekaar, maarliefst één avond van de 6 hebben we de kroeg gehaald. Maar da's nog altijd beter dan niks. Vanuit Hoi An heeft een nachtbus waarbij de chauffeur dacht dat 'ie in een wilde achtervolging zat, ons de volgende ochtend geradbraakt afgeleverd in Dalat. Na een powernap, stadverkensessie, gondolatrip en tempelbezoek zaten we die avond gesloopt aan het familydinner van het hostel. Na een paar happen rijst en soep gaf ik op, mijn buik was toch echt nog niet klaar voor dat Vietnamese voedsel. Wel was ik heel erg ready voor mn bed, ik sliep zowat al voordat ik 'm aanraakte.
Als herboren zat ik de volgende ochtend aan het ontbijt. Een countryside tour volgde, met onder meer een bezoek aan een zijdefabriek en wezelkoffiefarm. In de avond de Maze bar bezocht. Vet grappig: een smalle, 4 hoge bar met overal gangetjes en trappetjes naartoe. Een hostelgenoot raadde uit ervaring aan om als je daar verstoppertje gaat doen, in tweetallen te spelen. Eenmaal daar snapten we waarom.
De volgende ochtend stuiterend en haarspeldbochtend naar Mui Ne gebust, waar we die avond de meest fantastische localervaring hebben gehad. Samen met 2 Nederlandse meiden die we in Dalat hadden leren kennen gingen we op pad voor dinner en belandden we bij een tentje direct aan de zee waar ze versgevangen vis serveerden. Het zat aardig vol met locals, wat vaak een goed teken is. Tijdens het onwijs lekkere eten waren we al op afstand met een hele groep aan het proosten. Ze nodigden ons uit aan hun enorme tafel en waren het levende bewijs van de enorme gastvrijheid van de Vietnamezen. Ondanks dat we eigenlijk al uitgegeten waren, brachten ze ons nog meer eten en ladingen bier. En als ze ook maar het vermoeden hebben dat je aan het einde van je biertje bent, is de volgende lading al onderweg. Karaoke is hier ook aan de orde van de dag, zo liepen we niet veel later met de helft van de club in polonaise op hitjes van Guus Meeuwis. Gedanst met de meest schattige kindjes ever, met iedereen op de foto en zelfs verjaardagstaart gegeten, aangezien 2 aanwezigen hun bestaansjubileum hadden en ze dat even zo graag met ons wilden delen. Zó hartverwarmend om zo'n grote groep vrienden en familie samen te zien genieten en ons als vreemden er voor de volle 100% bij te betrekken. Iets wat ik enorm bewonder en waarvan wij als Nederlanders best wel wat mogen leren. Voor mij de mooiste ervaring in m'n Vietnamtrip.
Na een te korte nacht waren we vanmorgen vroeg uit de veren voor een sunrise tour. Met een jeepje reden we naar enorme zandduinen, waar we aan de top zonsopkomst hebben bekeken. Heel vet. Daarna nog wat andere bezienswaardigheden aangetikt, waaronder een vismarkt. Op dit stukje strand werd de gevangen vis aan land getild, gesorteerd en verkocht. Een grote stinkende chaos, maar zo vet om te zien. Bij terugkomst in het hostel voelde het alsof we er al een halve dag op hadden zitten, echter was het pas 9 uur. Niet veel meer uitgevoerd, in de middag naar alweer de laatste bestemming van Vietnam gereden: Saigon. Hier blijf ik tot dinsdag, de dag waarop ik Vietnam ga verlaten. Woensdagochtend zal ik na bijna 9 maanden weer voet op Nederlandse bodem zetten. Vooral heel veel zin om iedereen weer te zien, maar ook wel echt jammer dat het avontuur nu ten einde komt. Of ja, voorlopig dan. Mocht het echt niks worden met die traineeshipplannen van mij, is een vluchtje zo weer geboekt. Toch Saar? :)
Wist je dat...
... water hier soms duurder is dan bier?
... het halve ziekenhuis aan Taylors bed heeft gestaan? Non-vietnamezen waren toch wel bijzonder ongebruikelijk en bewonderenswaardig in de ogen van de locals.
... ik sinds het getuige zijn van een kiponthoofding in Phong Nha vegetarisch ben?
... er uit 1 cocon van een zijderups een kilometer zijdedraad komt?
... echt álle Vietnamese kindjes zo onwijs schattig zijn?
Hee zeg, ik snap dat je dit niet open en bloot gaat vertellen op zo'n blog waar ook familieleden meelezen, maar die Taylor he, komt 'ie mee naar huis of niet? :) :) :) Lijkt me toch lastig om niet verliefd te worden wanneer je dit soort fratsen samen meemaakt. Maar de details moet je me maar even appen of voice-messagen. :) :)
Eline geniet nog heerlijk van je laatste dagen en ik wens je alvast een goede vlucht en een geweldig weerzien met je familie!
X Sanne
Wat een prachtig verslag weer zeg.
Ik geniet van je verhalen, maar wat een verschrikking dat "ziekenhuis". Hoop nooit in zo,n situatie terecht te komen.
Zie je snel weer op de poli. we zullen het vaak met z,n twee moeten rooien.
Ik kijk er naar uit.
Liefs, Marijke