Tiny Tully times
18 april 2017 - Tully, Australië
Voorafgaand aan mijn bananenleven had ik gedacht niet zoveel boeiends te kunnen schrijven over deze paar maanden. Niets is echter minder waar. Ik heb inmiddels zoveel hilarische, belachelijke en verbazingwekkende dingen meegemaakt hier dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Nu is dit geen boek maar een blog, dus ik zal even een selectie maken. Meer verhalen zijn op aanvraag verkrijgbaar, mocht je er aan het eind nog geen genoeg van hebben.
Laten we beginnen met een kleine informatieve update. De laatste keer dat ik schreef maakte ik me nog wat zorgen over het aantal dagen dat ik daadwerkelijk zou kunnen werken, aangezien de baas me bij gebrek aan werk al een aantal lange weekenden had gegeven. Tot 2 weken terug is dit reuze meegevallen en kon ik gewoon volle weken maken. Helaas bestonden de laatste werkweken slechts uit 3 dagen. Shitty, maar helaas niks aan te doen. Die geeft me echter wel zat tijd om de rest van mijn reis een beetje uit te stippelen. Want, waar ik in mijn vorige blog 4 werkweken had gehad met nog 9 te gaan, heb ik er nu nog maar 2,5 voor de boeg! Zo was het dus ook tijd voor de eerste echte actiestap: het boeken van mijn vliegticket naar Melbourne. Joehoe! Erg blij word ik van dit soort dingen. Zo blij zelfs dat wanneer ik soms 's avonds te lang zit te researchen, ik vervolgens niet kan slapen door m'n eigen enthousiasme. Naast deze activiteiten eet ik dagelijks met mn huisgenootjes, collega's en andere toffe mensen. Er zitten al aardig wat internationale dinertjes in mijn buik, een van de mooiste tijdsbestedigen met internationals als je het mij vraagt.
Over naar de verhalen. Ik start met de meest serieuze, dan hebben we dat gehad. De hoofdrol is hierbij voor Debbie, de cycloon waar ik gelukkig aan ontsnapt ben. Op een vrijdag een aantal weken terug hing er een gekke sfeer tijdens de vrijmibo in de pub. Er was namelijk een cycloon aangekondigd, die hier zondag aan land zou komen. 6 jaar geleden lag Tully centraal in de route van cycloon Yasi, waarbij menig huis en bijna alle bananenfarms met de grond gelijk zijn gemaakt. De locals hebben destijds weken zonder stroom gezeten, bijna alle backpackers waren hun baan verloren en er is jarenlang gewerkt aan de wederopbouw van het dorp. Bij menig local sloeg dan ook directe paniek toe, waardoor die vrijdag het water in de supermarkt al direct was uitverkocht. Van collega's die Yasi hebben meegemaakt heb ik indrukwekkende verhalen gehoord en snapte ik de paniek van de locals wel. Over de kracht en de precieze route was (nog) geen zekerheid, maar men stond wel op scherp. Er werd me verteld dat als je in een betonnen huis woont (check) je wel veilig zou zitten, maar toch geeft dit niet écht de geruststelling die je wilt. Zaterdag werkte ik, net als vele anderen, extra om alles wat plukrijp was voor de zekerheid op te slaan in containers. Tijdens het werk kwam er een nieuwe update over de route van Debbie: ze zou zodanig afzakken naar het zuiden dat Tully gespaard zou blijven. Een betere geruststelling dan dat betonnenhuizenweetje, maar het blijft een natuurverschijnsel waarvan je pas achteraf met zekerheid uitspraken over kunt doen dus een pietsje spannend was het nog steeds. Mijn poging van die vrijdag om het thuisfront kalm een update te geven was niet helemaal overgekomen zoals gehoopt. Als in, moeders in de stress. Gelukkig ging dat zaterdag beter. Uiteindelijk is Debbie dinsdag aan land gekomen en hebben we hier niet meer dan wat extra wind gevoeld, we zijn er goed vanaf gekomen. Een aantal kilometer zuidelijker is echter gigantische schade ontstaan, dat zal jullie in NL ook vast niet ontgaan zijn. Natuur en panden verwoest, er lag zelfs een haai op een weg die door overstromingen uit de zee was gesleurd. Not its lucky day. Ik heb foto's gezien van plekken waar ik een paar maanden geleden nog was. Toen mooi en vredig, nu een grote, treurige bende. Heel bizar.
Terug naar Tully, naar de orde van de dag: de farm. Waar je die mee kunt vergelijken? Met een basisschool. De dag begint in stijl, want het personeel wordt opgehaald met een klassieke schoolbus (door Barry de busmeneer, je weet wel, die held die de baan voor me had gefixt), waarna we na aankomst op de farm zo'n 10 minuten hebben. Je meldt je aan door je werkuren in een boekje te schrijven en je bereidt je mentaal voor op de dag die komen gaat. Dan gaat om 5 voor 7 de eerste bel, waarop wordt verwacht dat je je positie gaat innemen. Om 7 gaat bel nr 2, dan is de fissa echt aan. De dag bestaat uit 3 sessies, twee van 3 uur en één van 2. In de pauze zit men doorgaans in vastgeroeste clubjes, af en toe verschuift er wat in deze setting. Zo moest boer A laatst op z'n trekker (een echte John Deere, jawel) bomen ondersproeien met fertilizer. Pas na 14 rijen hobbelen kwam 'ie erachter dat er helemaal geen fertilizer in z'n tank zat en dus lucht zat te sproeien. Niet heel scherp, maar he, kan gebeuren. Boer B, een irritante kleuter van de bovenste plank, vond dit zo knullig dat hij het nodig vond om boer A hier non stop mee belachelijk te maken. Boer A op de kast gejaagd en wil nu niet meer met hem aan dezelfde tafel zitten. Samen met zijn vrouw, die niet alleen op de farm werkt maar daarbij ook haar mans pauzebediende is, heeft boer A zich sindsdien 2 tafels verderop geïnstalleerd. En dan nog niet te spreken over de viswijven actie van iemand laatst: verbitterde local lazert zonder directe aanleiding opzettelijk de zonnebril, lippenspul en andere accessoires van collega in de afvalcontainer. Sneaky lachen dat ze deed... Het geldt niet voor iedereen op de farm, maar toch zeker de helft is echt zo simpel als het werk zelf. Intussen ken ik alle roddels, wie wie niet mag, voor welke mannen je moet uitkijken omdat ze nogal losse handjes hebben, etc. Ook heb ik al vele schokkende dingen gehoord over andere farms, in en buiten Tully. Mijn beeld dat er regelmatig misbruik wordt gemaakt van farmworkzoekende/-uitvoerende backpackers is hierbij nog meer bevestigd. Meiden die van een supervisor van mijn 'zusterfarm' heel ongepaste smsjes krijgen. Weerstand betekent het eind van je contract. Of een meid die na 3 maanden braaf werken niet afgetekend werd door haar baas omdat ze niet op zijn voorstellen om met hem het bed in te duiken was ingegaan (was niet hier, maar ergens verderop). Dit misbruik, dat de boeren maken van de positie die ze door de bestaande constructie krijgen... het is echt walgelijk. Intussen loods ik mezelf door de weken dmv het sorteren en hakken van bananen. Of met het aan mekaar knopen van bomen, iets wat ik afgelopen weken veel heb moeten doen. En dan mag ik, over 2,5 week, lekker op schoolreisje. Naar Melbourne. Zonder m'n klasgenootjes. En zonder terugreis. Hehe.
Doordeweeks ga ik dus eigenlijk gewoon naar school. Op vrijdagmiddag is het tijd om het weekend in te luiden en dat gebeurt in de vorm biertjes in de lokale pub. Het halve hostel is hierbij aanwezig en dat is het moment dat ik beland in de serie Geordie Shore goes Tully. De bungalowafdeling van het hostel, die altijd goed vertegenwoordigd is op de vrijmibo, is eigenlijk klein Engeland/Schotland/Wales. Dat Australië heel duidelijk Britse roots heeft viel op dag 1 al op, deze mensen maken het compleet. Ik heb bijzonder aanwezige types ontmoet in mijn leven maar hier is echt geen houden meer aan. Iedere vrijdagavond, na afloop van de pubmiddag, ga ik altijd met een paar niet-Britten mee naar het hostel om te chillen en me te laten vermaken door het live theater in de keuken a.k.a. drinkhonk van de bungalows. Hoe later, hoe indrukwekkender. Zo kijk ik toe hoe iemand wordt toegejuicht om zijn verlies met beerpong nog harder weg te drinken dan dat hij tijdens het spel al deed. Rechts van me zitten 2 meiden uitgebreid te tongen, gevalletje echt wel dat ik dat durf. Links van me staat een meid, in iets wat in theorie een jurk is maar in praktijk een lange tanktop, op de kop te twerken tegen de koelkast. Zag ik daar nu weer iemands waardigheid wegfladderen? Tijdens deze acts houden de dames en heren elkaar nauwlettend in de gaten, jagend op de prooi van de avond. Als ik zeg dat zeker de helft rondloopt met dezelfde soa, geeft dat denk ik wel voldoende weer wat er, ieder weekend opnieuw, nog meer allemaal gebeurt. Ik laat ze vooral hun gang gaan en trek me aan het eind van de avond lekker terug in mijn vredige huisje. Houdoe en bedankt.
Eens op een zonnige zaterdag ging ik met een bups hostelgangers mee naar een baai hier in de buurt, Bingil Bay. Dat was dus na zo'n bewuste zuipalsofjelevenervanafhangt-avond. Men gaat hier gewoon door. Dag of nacht, activiteit of geen activiteit, zolang je alcohol of andere stimulerende middelen tot je beschikking hebt is er geen reden om af te taaien. Fris en fruitig meldde ik me de volgende ochtend bij het busje, in tegenstelling tot driekwart van de andere aanwezigen die nog steeds / weer zwaar onder invloed van alles en nog wat waren en hun kater met zware middelen aan het verhelpen of uitstellen waren. Ons busje leek de auditieronde van Idols, de valse noten hebben denk ik menig weggebruiker de stuipen op het lijf gejaagd. Gelukkig had de buschauffeur een goed humeur, hij zal het inmiddels wel gewend zijn. Deze vibe hield gedurende de dag en avond steady stand. Een enkeling nam het wel erg serieus, zo ook een van de Schotse kerels. Op het strand werd me al duidelijk dat hij, waarschijnlijk, niet zoveel te verliezen had. Wit van de zonnebrand lag meneer met een berg waterplanten op z'n hoofd in het ondiepe water, een soort borstcrawlende zeemeerman. Een enkeling hield hem in de gaten, want hij zou het zo presteren om halverwege z'n act een acute powernap in te lassen en te verzuipen. Gelukkig gebeurde dit niet. Wat ik me wel heb laten vertellen door mijn huisgenoot, die op dezelfde farm werkte als hij, is dat hij die maandagochtend nog steeds onder invloed was en per direct onslagen was. En daarmee ook uit het hostel gezet. Die zal wel spijt hebben, verwacht je dan. Nee, blijkbaar boeide zelfs dit hem vrij weinig. Ach ja, verschil moet er zijn.
In de loop van de tijd is mijn huissie beetje bij beetje volgedruppeld. Met de komst van een maat van een huidige huisgenoot aankomende zaterdag, bereikt de teller dan het maximum van 7. Allemaal hele chille gasten (yup, allemaal mannen), hele relaxte en gezellige sfeer in huis. Daarbij ben ik al meerdere keren bij de buschauffeur uitgenodigd voor diners met hem, zijn vrouw en vrienden/familie/buren. Mijn aandeel hierin is doorgaans het maken van boerenkool of appeltaart, ze doen het beide erg goed. Er wordt door hem en z'n vrouw zo goed voor me gezorgd, ontzettend leuk en bijzonder om met zulke open armen te worden ontvangen.
Een wirwar aan verhalen, maar dit was denk ik wel een kleine representatie van mijn dagelijks leven. Nog eventjes en dan verruil ik het dorpse, werkende ritme in tiny Tully voor het stadse, toeristische Melbourne. Terug naar de bewoonde wereld, eens zien of ik nog weet hoe dat ook alweer werkt.
Liefs!
Wist je dat...
... ik van mijn collega vier massive ineigentuingegroeide avocado's ter grootte van een dikke mango heb gekregen?
... Sarah en ik met ons telefoontje van bijna 5 uur beiden ons PR bellen hebben verbroken?
... ik vorige week een brutale kakkerlak in m'n shirt had zitten?
... ik zelf een slang uit een bananentros heb geplukt en deze uit de schuur heb gelanceerd? Mijn Rambo-oorkonde schijnt onderweg te zijn.
... ik al 5 maanden geen nieuwe kleding meer heb gekocht? Ja ik vind dat ook heftig.
... ik mijn tablet kapot heb laten vallen? Oeps, RIP.
Laten we beginnen met een kleine informatieve update. De laatste keer dat ik schreef maakte ik me nog wat zorgen over het aantal dagen dat ik daadwerkelijk zou kunnen werken, aangezien de baas me bij gebrek aan werk al een aantal lange weekenden had gegeven. Tot 2 weken terug is dit reuze meegevallen en kon ik gewoon volle weken maken. Helaas bestonden de laatste werkweken slechts uit 3 dagen. Shitty, maar helaas niks aan te doen. Die geeft me echter wel zat tijd om de rest van mijn reis een beetje uit te stippelen. Want, waar ik in mijn vorige blog 4 werkweken had gehad met nog 9 te gaan, heb ik er nu nog maar 2,5 voor de boeg! Zo was het dus ook tijd voor de eerste echte actiestap: het boeken van mijn vliegticket naar Melbourne. Joehoe! Erg blij word ik van dit soort dingen. Zo blij zelfs dat wanneer ik soms 's avonds te lang zit te researchen, ik vervolgens niet kan slapen door m'n eigen enthousiasme. Naast deze activiteiten eet ik dagelijks met mn huisgenootjes, collega's en andere toffe mensen. Er zitten al aardig wat internationale dinertjes in mijn buik, een van de mooiste tijdsbestedigen met internationals als je het mij vraagt.
Over naar de verhalen. Ik start met de meest serieuze, dan hebben we dat gehad. De hoofdrol is hierbij voor Debbie, de cycloon waar ik gelukkig aan ontsnapt ben. Op een vrijdag een aantal weken terug hing er een gekke sfeer tijdens de vrijmibo in de pub. Er was namelijk een cycloon aangekondigd, die hier zondag aan land zou komen. 6 jaar geleden lag Tully centraal in de route van cycloon Yasi, waarbij menig huis en bijna alle bananenfarms met de grond gelijk zijn gemaakt. De locals hebben destijds weken zonder stroom gezeten, bijna alle backpackers waren hun baan verloren en er is jarenlang gewerkt aan de wederopbouw van het dorp. Bij menig local sloeg dan ook directe paniek toe, waardoor die vrijdag het water in de supermarkt al direct was uitverkocht. Van collega's die Yasi hebben meegemaakt heb ik indrukwekkende verhalen gehoord en snapte ik de paniek van de locals wel. Over de kracht en de precieze route was (nog) geen zekerheid, maar men stond wel op scherp. Er werd me verteld dat als je in een betonnen huis woont (check) je wel veilig zou zitten, maar toch geeft dit niet écht de geruststelling die je wilt. Zaterdag werkte ik, net als vele anderen, extra om alles wat plukrijp was voor de zekerheid op te slaan in containers. Tijdens het werk kwam er een nieuwe update over de route van Debbie: ze zou zodanig afzakken naar het zuiden dat Tully gespaard zou blijven. Een betere geruststelling dan dat betonnenhuizenweetje, maar het blijft een natuurverschijnsel waarvan je pas achteraf met zekerheid uitspraken over kunt doen dus een pietsje spannend was het nog steeds. Mijn poging van die vrijdag om het thuisfront kalm een update te geven was niet helemaal overgekomen zoals gehoopt. Als in, moeders in de stress. Gelukkig ging dat zaterdag beter. Uiteindelijk is Debbie dinsdag aan land gekomen en hebben we hier niet meer dan wat extra wind gevoeld, we zijn er goed vanaf gekomen. Een aantal kilometer zuidelijker is echter gigantische schade ontstaan, dat zal jullie in NL ook vast niet ontgaan zijn. Natuur en panden verwoest, er lag zelfs een haai op een weg die door overstromingen uit de zee was gesleurd. Not its lucky day. Ik heb foto's gezien van plekken waar ik een paar maanden geleden nog was. Toen mooi en vredig, nu een grote, treurige bende. Heel bizar.
Terug naar Tully, naar de orde van de dag: de farm. Waar je die mee kunt vergelijken? Met een basisschool. De dag begint in stijl, want het personeel wordt opgehaald met een klassieke schoolbus (door Barry de busmeneer, je weet wel, die held die de baan voor me had gefixt), waarna we na aankomst op de farm zo'n 10 minuten hebben. Je meldt je aan door je werkuren in een boekje te schrijven en je bereidt je mentaal voor op de dag die komen gaat. Dan gaat om 5 voor 7 de eerste bel, waarop wordt verwacht dat je je positie gaat innemen. Om 7 gaat bel nr 2, dan is de fissa echt aan. De dag bestaat uit 3 sessies, twee van 3 uur en één van 2. In de pauze zit men doorgaans in vastgeroeste clubjes, af en toe verschuift er wat in deze setting. Zo moest boer A laatst op z'n trekker (een echte John Deere, jawel) bomen ondersproeien met fertilizer. Pas na 14 rijen hobbelen kwam 'ie erachter dat er helemaal geen fertilizer in z'n tank zat en dus lucht zat te sproeien. Niet heel scherp, maar he, kan gebeuren. Boer B, een irritante kleuter van de bovenste plank, vond dit zo knullig dat hij het nodig vond om boer A hier non stop mee belachelijk te maken. Boer A op de kast gejaagd en wil nu niet meer met hem aan dezelfde tafel zitten. Samen met zijn vrouw, die niet alleen op de farm werkt maar daarbij ook haar mans pauzebediende is, heeft boer A zich sindsdien 2 tafels verderop geïnstalleerd. En dan nog niet te spreken over de viswijven actie van iemand laatst: verbitterde local lazert zonder directe aanleiding opzettelijk de zonnebril, lippenspul en andere accessoires van collega in de afvalcontainer. Sneaky lachen dat ze deed... Het geldt niet voor iedereen op de farm, maar toch zeker de helft is echt zo simpel als het werk zelf. Intussen ken ik alle roddels, wie wie niet mag, voor welke mannen je moet uitkijken omdat ze nogal losse handjes hebben, etc. Ook heb ik al vele schokkende dingen gehoord over andere farms, in en buiten Tully. Mijn beeld dat er regelmatig misbruik wordt gemaakt van farmworkzoekende/-uitvoerende backpackers is hierbij nog meer bevestigd. Meiden die van een supervisor van mijn 'zusterfarm' heel ongepaste smsjes krijgen. Weerstand betekent het eind van je contract. Of een meid die na 3 maanden braaf werken niet afgetekend werd door haar baas omdat ze niet op zijn voorstellen om met hem het bed in te duiken was ingegaan (was niet hier, maar ergens verderop). Dit misbruik, dat de boeren maken van de positie die ze door de bestaande constructie krijgen... het is echt walgelijk. Intussen loods ik mezelf door de weken dmv het sorteren en hakken van bananen. Of met het aan mekaar knopen van bomen, iets wat ik afgelopen weken veel heb moeten doen. En dan mag ik, over 2,5 week, lekker op schoolreisje. Naar Melbourne. Zonder m'n klasgenootjes. En zonder terugreis. Hehe.
Doordeweeks ga ik dus eigenlijk gewoon naar school. Op vrijdagmiddag is het tijd om het weekend in te luiden en dat gebeurt in de vorm biertjes in de lokale pub. Het halve hostel is hierbij aanwezig en dat is het moment dat ik beland in de serie Geordie Shore goes Tully. De bungalowafdeling van het hostel, die altijd goed vertegenwoordigd is op de vrijmibo, is eigenlijk klein Engeland/Schotland/Wales. Dat Australië heel duidelijk Britse roots heeft viel op dag 1 al op, deze mensen maken het compleet. Ik heb bijzonder aanwezige types ontmoet in mijn leven maar hier is echt geen houden meer aan. Iedere vrijdagavond, na afloop van de pubmiddag, ga ik altijd met een paar niet-Britten mee naar het hostel om te chillen en me te laten vermaken door het live theater in de keuken a.k.a. drinkhonk van de bungalows. Hoe later, hoe indrukwekkender. Zo kijk ik toe hoe iemand wordt toegejuicht om zijn verlies met beerpong nog harder weg te drinken dan dat hij tijdens het spel al deed. Rechts van me zitten 2 meiden uitgebreid te tongen, gevalletje echt wel dat ik dat durf. Links van me staat een meid, in iets wat in theorie een jurk is maar in praktijk een lange tanktop, op de kop te twerken tegen de koelkast. Zag ik daar nu weer iemands waardigheid wegfladderen? Tijdens deze acts houden de dames en heren elkaar nauwlettend in de gaten, jagend op de prooi van de avond. Als ik zeg dat zeker de helft rondloopt met dezelfde soa, geeft dat denk ik wel voldoende weer wat er, ieder weekend opnieuw, nog meer allemaal gebeurt. Ik laat ze vooral hun gang gaan en trek me aan het eind van de avond lekker terug in mijn vredige huisje. Houdoe en bedankt.
Eens op een zonnige zaterdag ging ik met een bups hostelgangers mee naar een baai hier in de buurt, Bingil Bay. Dat was dus na zo'n bewuste zuipalsofjelevenervanafhangt-avond. Men gaat hier gewoon door. Dag of nacht, activiteit of geen activiteit, zolang je alcohol of andere stimulerende middelen tot je beschikking hebt is er geen reden om af te taaien. Fris en fruitig meldde ik me de volgende ochtend bij het busje, in tegenstelling tot driekwart van de andere aanwezigen die nog steeds / weer zwaar onder invloed van alles en nog wat waren en hun kater met zware middelen aan het verhelpen of uitstellen waren. Ons busje leek de auditieronde van Idols, de valse noten hebben denk ik menig weggebruiker de stuipen op het lijf gejaagd. Gelukkig had de buschauffeur een goed humeur, hij zal het inmiddels wel gewend zijn. Deze vibe hield gedurende de dag en avond steady stand. Een enkeling nam het wel erg serieus, zo ook een van de Schotse kerels. Op het strand werd me al duidelijk dat hij, waarschijnlijk, niet zoveel te verliezen had. Wit van de zonnebrand lag meneer met een berg waterplanten op z'n hoofd in het ondiepe water, een soort borstcrawlende zeemeerman. Een enkeling hield hem in de gaten, want hij zou het zo presteren om halverwege z'n act een acute powernap in te lassen en te verzuipen. Gelukkig gebeurde dit niet. Wat ik me wel heb laten vertellen door mijn huisgenoot, die op dezelfde farm werkte als hij, is dat hij die maandagochtend nog steeds onder invloed was en per direct onslagen was. En daarmee ook uit het hostel gezet. Die zal wel spijt hebben, verwacht je dan. Nee, blijkbaar boeide zelfs dit hem vrij weinig. Ach ja, verschil moet er zijn.
In de loop van de tijd is mijn huissie beetje bij beetje volgedruppeld. Met de komst van een maat van een huidige huisgenoot aankomende zaterdag, bereikt de teller dan het maximum van 7. Allemaal hele chille gasten (yup, allemaal mannen), hele relaxte en gezellige sfeer in huis. Daarbij ben ik al meerdere keren bij de buschauffeur uitgenodigd voor diners met hem, zijn vrouw en vrienden/familie/buren. Mijn aandeel hierin is doorgaans het maken van boerenkool of appeltaart, ze doen het beide erg goed. Er wordt door hem en z'n vrouw zo goed voor me gezorgd, ontzettend leuk en bijzonder om met zulke open armen te worden ontvangen.
Een wirwar aan verhalen, maar dit was denk ik wel een kleine representatie van mijn dagelijks leven. Nog eventjes en dan verruil ik het dorpse, werkende ritme in tiny Tully voor het stadse, toeristische Melbourne. Terug naar de bewoonde wereld, eens zien of ik nog weet hoe dat ook alweer werkt.
Liefs!
Wist je dat...
... ik van mijn collega vier massive ineigentuingegroeide avocado's ter grootte van een dikke mango heb gekregen?
... Sarah en ik met ons telefoontje van bijna 5 uur beiden ons PR bellen hebben verbroken?
... ik vorige week een brutale kakkerlak in m'n shirt had zitten?
... ik zelf een slang uit een bananentros heb geplukt en deze uit de schuur heb gelanceerd? Mijn Rambo-oorkonde schijnt onderweg te zijn.
... ik al 5 maanden geen nieuwe kleding meer heb gekocht? Ja ik vind dat ook heftig.
... ik mijn tablet kapot heb laten vallen? Oeps, RIP.
Fijn dat je werkweken er bijna op zitten! Ik wil trouwens zeker nog meer verhalen horen en bovendien hebben we elkaar sowieso al veel te lang niet gesproken, dus wanneer plannen we een skype/bel/voicemessage date in??
Take care en spreek je snel!