Banana life

Een maand geleden was het nog uitkijken naar de magische dag dat Saar en ik een baan zouden vinden. Ons eerste salaris hadden we in gedachte al 14x uitgegeven. Maar, zoals eigenlijk bijna alle plannen die je tijdens reizen maakt, liep ook dit weer totaal anders dan gedacht.

Week 2 in Tully, maandagochtend, busjumptijd (jumpen is dat baanzoeken bij het pick up point voor bananenpersoneel). Met een stapel briefjes met contactgegevens in de hand gingen we wederom ons geluk zoeken bij de pendelbusjes. Terwijl ik aan het netwerken was met een of andere bananenboer, sprak Saar een busje aan waar ze 1 plek vrij bleken te hebben. Beet! Super fijn, maar gek genoeg toch konden we er allebei niet heel blij mee zijn. Realistisch bekeken was de kans natuurlijk ook minimaal geweest dat we happy together tegelijk op dezelfde plek terecht zouden kunnen, maar toch hoop je het stiekem wel. Omdat het nog altijd een lastige tijd was om hier aan de bak te komen, had ik me alle doemscenario’s al ingebeeld. Op dinsdag wederom geen succes. Jumpen, bellen, geen resultaat. Inmiddels was ik 3 paniekaanvallen verder en besloot die dag dat als ik het eind van de week nog niks had gevonden, ik naar Melbourne zou vertrekken om daar iets in de horeca te gaan zoeken. Failliet of niet, ik was er helemaal klaar mee. Deze doorgehakte knoop deed me al veel goed, weer wat om naar uit te kijken. Woensdag, kort nadat Saar naar haar werk was vertrokken, gebeurde er iets ongebruikelijks. Als je daar dag in dag uit daar staat, gaan de chauffeurs je op een gegeven moment herkennen. Inmiddels begon er bij eentje een dosis medelijden op te borrelen. Het regende die week namelijk onwijs en ik was een van de weinige busjumpers die er alsnog iedere ochtend stond. “Oooh poor you, standing there in the pooring rain, still didn’t find a job?” *mompelmompel met z’n collega* “Well hop on, let’s see what I can do for you.” Nou joh, als een kind zo blij! Maar er was nog niks zeker natuurlijk dus Eline, normaal doen. Onderweg werd me verteld dat 2 mensen vrijdag hun laatste dag zouden hebben en dat ze, ondanks het lage seizoen, wellicht wel 1 van hen zouden vervangen. En dat als de baas me eenmaal gezien zou hebben, hij me dan waarschijnlijk ook wel zou aannemen. Eenmaal bij de farm wat chit chat met wat achteraf dus de baas bleek en een paar anderen, daarna reed ik verder met de buschauffeur naar een andere farm om daar een bakkie koffie te doen. Het was me nog steeds volstrekt onduidelijk wat er zojuist was gebeurd, want er was niks gezegd over iets wat leek op een baan. Maar goed, ik hobbelde er maar gewoon achteraan. Tijdens het bakkie zei hij dat ik maandag waarschijnlijk wel kon beginnen, maar dat ik voor de zekerheid wel verder moest blijven zoeken. Nou zo ver was ik al die tijd nog niet gekomen dus ik vond het fantastisch. Na het bakkie zette de tour door de weilanden zich voort. Deze buschauffeur reed namelijk niet alleen voor de farm, maar ook voor de lokale basisschool. Binnen een kwartier was ik omringd door koters in uniform met grootse verhalen over krokodillen en betoverde diamanten. Eenmaal terug in Tully wilde de buschauffeur nog dat ik een foto van ons naar zijn zoon stuurde. Die was namelijk ook vrijgezel… krijg je dat weer, nou in dit soort grappen had ik dus helemaal geen zin. Maar he, vooruit dan maar. Eenmaal terug nog een klein beetje flabbergasted van wat er zojuist allemaal had plaatsgevonden, maar een ding was zeker, het was een mooi begin van de dag. Kort nadat Saar die middag thuis kwam en ik het goede nieuws had verteld, kreeg ik een telefoontje van de buschauffeur. Hij had de baan definitief voor me geregeld!! Toen hebben we mekaar toch wel even een kleine gehoorbeschadiging gekrijst en een dansje gedaan. 2 min later stond hij voor de deur om me op te pikken voor het papierwerk. Saar meegesleurd en samen naar zijn huis gereden waar we met z’n vrouw koffie hebben geslurpt en de papieren hebben doorgenomen. Uiteraard werd me de familiefoto ook even geshowd, dan wist ik in ieder geval hoe zoonlief eruit zag. Hmpf. Niet echt m’n type, laten we t daarop houden. Dit verhaal achtervolgt me overigens nog steeds, maar probeer elke keer het onderwerp te vermijden. Tot op heden gaat dat oké. Hoe dan ook, met 6 eigen gekweekte passievruchten en wat bosuien in de handen, werden we weer netjes thuis afgezet, waar we de avond goed gevierd hebben met nacho’s en pizza.

De volgende dag mezelf weer vermaakt tot Saar klaar was met werken. De euforie bleek helaas maar van korte duur. Saar was namelijk per direct ontslagen. Te veel mensen aangenomen, last in first out. Dat gaat dan ook zonder pardon en blijkt op meerdere farms regelmatig te gebeuren, echt niet te geloven. Tegelijk kon ik ook bijna niet meer blij zijn met mijn baan. En wie weet stond mij dit ook wel te wachten. (Later bleek dat mijn farm zulke fratsen niet uithaalt, gelukkig.)

De 3 weken erna heeft Saar nog geprobeerd een nieuwe baan te vinden, hier in Tully en in een dorp 40 km verderop, maar helaas zonder resultaat. Daarom is ze vorige week naar Melbourne vertrokken om het daar te proberen. Na 4 maanden zijn onze wegen dus gaan scheiden, wat in het begin echt wel gek was. Misschien zien we mekaar over een paar maanden in Melbourne weer, of pas als we beide terug zijn in NL, don’t know yet. Maar ik weet wel dat ik een fantastische tijd met je heb gehad Saartje, je bent een topper! <3

Ik ben inmiddels ruim 2 weken geleden ook verkast, maar dan 1 straat verderop. Ik woon nu in een share house, een woonhuis voor backpackers. En dat is echt fantastisch mooi. Op dit moment mijn eigen kamer (wellicht in de toekomst delen met iemand anders), airco, echt een luxe. Met als klap op de vuurpijl een enorme veranda inclusief lounge set met uitzicht op Tully + achtergelegen berglandschap. Zelfs als het regent, wat het tegenwoordig elke dag doet, kan ik nog lekker buiten vertoeven. Zat vanaf dag 1 al vastgeroest op die bank buiten, goud waard.

Mijn bananenbaan zelf is eehm.. apart. Wat ik doe is voornamelijk aan de lopende band bananen sorteren en klusteren (grote trossen in kleinere tjoppen). Verder hou ik me af en toe bezig met, hou je vast, plastic zakken ophangen en het injecteren van kerosine in ongewenste bananenplanten. Hallo bodemvervuiling. Dit ziet er wél vrij hilarisch uit moet ik zeggen. Op m’n blauwe regenlaarsjes, sjaaltje in het haar, rugzakkie met terrormeuk achterop en een injecteergevaarte in de hand. En dat alles totaal verzopen, van de regen al dan niet het zweet. Eigenlijk een soort slecht uitgevoerde Lara Croft imitatie. Maar goed, wat ik daar ook doe, het is allemaal bijzonder geestdodend. Of nouja, dat is eigenlijk niet het goeie woord, eerder geestelijk protest opwekkend, zoals eerder beschreven in het blueberry pluk verhaal. De ene dag vliegt voorbij, tijdens de ander tel je iedere minuut af. Het went wel enigszins. Positief bekeken: ik ben lekker fysiek bezig want geloof me, het is intensiever dan het klinkt, vooral omdat alles op rap tempo gaat. De eerste dagen doet alles pijn, maar ook dat wordt gauw minder. Mocht je je armspieren willen trainen en niet van de sportschool houden, ga dan dit doen, succes gegarandeerd. Daarnaast heb ik vanuit de schuur waarin ik sta een prachtig uitzicht, kan ik gewoon in m’n korte broek naar het werk, eet ik gratis onbeperkt bananen en, uiteraard, heb ik eindelijk na lange tijd een toenemend banksaldo! De kanttekening bij dit laatste is echter wel dat dat deze weken niet erg hard gaat en nee, dat is niet omdat ik alles meteen weer uitgeef. Het idee is dat je 5 dagen per week werkt, maar omdat er nog steeds weinig oogst is, heeft de week vaker uit 4 of 3 dagen bestaan. Wanneer het seizoen weer aantrekt weet geloof ik niemand, want op die vraag geeft iedereen een ander antwoord. Voor 4 dagen weekend hang ik thuis de slingers op, maar hier is het alles behalve wat je wilt. Nu chill ik hier ook wel wat met mijn huisgenootjes en collega (ik heb 1 medebackpackercollega, de rest zijn locals, Indiers en mensen van Tonga (een eiland bij Fiji, wist ook niet dat het bestond) die tijdelijk door de overheid zijn ingevlogen). Echter vertrekt mn backpackcollega volgende week, net als een van m’n huisgenoten. Erg jammer. Wél heb ik sinds mijn verblijf in tiny Tully wat uitstapjes kunnen maken naar de spa pools (soort natuurlijk bubbelbad met kreekje), Mission Beach en Etty Bay. Heerlijk als je af en toe uit dit dorp weg kunt want geloof me, dat heb je nodig.

Als alles een beetje volgens plan verloopt (ik weet het, gewaagde uitspraak), blijf ik hier nog 9 weken. Daarna zal ik mijn reis voortzetten naar Melbourne, gevolgd door Nieuw Zeeland. Tegen die tijd is het op beide bestemmingen herfst/winter, dus dat wordt nog wat met mijn tamelijk zomers ingerichte backpack. Maar dat is een zorg voor later, eerst maar eens mijn bananenleven zien te managen.

En ja, dit is natuurlijk een inkoppertje, de Wist je datjes staan deze keer in het thema van.. de banaan! Wist je dat…

… twee- of meerlingbananen geen uitzondering zijn? Helaas verdwijnen ze allemaal in de schredder.

… mijn grootste gespotte meerling tot nu toe een vierling is geweest? Da’s me een boot, zeiltje erop en je vaart er zo mee naar NL.

… slangen in de bananentrossen de normaalste zaak van de wereld zijn?

… je na een werkdag onder het bananensap zit? Deze rommel is net lijm. Gaat niet uit je kleren en krijg je van je lijf dmv babyolie en een borsteltje. Schrobben maar!

… ik een pr heb gevestigd in de duur van mijn ochtendritueel? Die is hier namelijk slechts  *tromgeroffel* 10 minuten!!!!

Liefs!