Byron, Bondi, Berries

Hallo hallo! Naar aanleiding van mijn vorige blog heb ik van meerdere enthousiaste fans het verzoek ontvangen de blogfrequentie te verhogen. Super leuk om te horen! Helaas kan geconstateerd worden dat mijn voorspellingen klopten, ofwel dat ik behoorlijk gefaald ben in het vervullen van dit verzoek. Daarom allereerst mijn excuses. Hier staat echter tegenover dat deze editie enormous is, langer dan de hypotethische van een paar weken terug. Beetje goedgemaakt?

Well hey,back to Byron Bay. Na onze dagen in Surfers Paradise zijn we met hoge verwachting vertrokken naar Byron, het hippiedurp van de oostkust. Op dag 1 belandden we bij een spontane jamsessie van een clubje locals, waar er lekker op losgetrommeld en gedanst werd dus dat beloofde al veel goeds. Met de vuurtoren aka main look-out point, stad en winkels en barretjes als hoofdzakelijke tijdsbestedingen, maakte de relaxte sfeer Byron toch echt een unieke plek. Het lighthouse heb ik zo’n 3 keer bezocht, al wandelend, fietsend en rennend. De conclusie van dit vergelijkend activiteitenonderzoek was dat alle drie de verplaatsmethoden zeer geschikt zijn ter verkenning van de omgeving en het bereiken van de eindbestemming. Maar dat ter zijde. Enige andere experimenten waren het doe-het-zelf FroYo bouwproject en biertjes van Stone & Wood, de lokale brouwerij. Tevens beide geslaagd. Iets minder geslaagd was onze eerste kajakpoging. Saar en ik hadden een kajaktour met dolfijnen geboekt, inclusief dolfijnengarantie. Dat werkt dus zo. Je boekt een dagdeel in, kanoot een stuk de baai uit (tot net iets verder dan het meest Oostelijke puntje van Australië, check) en hoopt onderweg sealife tegen te komen. Mocht je nou geprankt zijn door de onderwaterwereld en niks aan zwemwezens gezien hebben, dan mag je net zo vaak opnieuw tot je wel succes hebt geboekt. Nu hadden wij de eerste poging pech met het weer, wat resulteerde in een annulering. Bij poging 2 waren we, guess what, inderdaad de dupe van een prank. Dit betekende dat we de garantie in mochten zetten, zo zaten we de volgende dag wederom lekker te peddelen. Best chill wel, 2x voor de prijs van 1. En driemaal scheepsrecht, nu hadden we ze eidelijk gespot. Heel gaaf om ze zo in het wild dichtbij langs te zien zwemmen, mooie dieren. Mission accomplished! Een ander leuk tripje was er een naar Nimbin, wat eigenlijk niet meer is dan een straat vol oude winkeltjes met handgemaakte hippiekleren en coffeeshops. Met een stel Nederlandse meiden hadden we deze tour, met tussenstop bij een aantal watervallen, geboekt bij een of andere hippiecamperbusjestouroperator. Onze chauffeuze was prinses Fiona, een bijzonder leuke vrouw voorzien van roze stippentulerok en Willie Wonka hoed. Pretty awesome. Met Bob Marley door de speakers was de dag compleet. Wat ook best awesome was, was het hostel: sociaal ingericht, dikke tuin inclusief hangmatten, mega chille douches en veel leuke mensen. Uit die toffe mensen is een hele leuke groep ontstaan (de Byron Bitches), met wie Saar en ik de weken erna veel tijd hebben doorgebracht. Omdat het ons daar wel beviel, hadden we een paar nachten aan we ons weekje vastgeplakt en de plannen voor de dagen erna uitgesteld. Dit leverde extra tijd op om een ochtendje te surfen. Helaas waren zowel de golven als ik niet in topvorm wat resulteerde in diverse nosedives, zouthappen en frustratie. Leuk geprobeerd, uitvoering minder. Vervolgens maar ter ontspanning een uurtje in de zon gaan liggen. Aan dat uurtje ben ik de week erna nog vaak aan herinnerd aangezien ik langs mn bikini kneiterhard verbrand was. Top. Maar hé, mij hoor je nog steeds niet klagen. Liever goed gegrild dan verzopen op je fiets, nietwaar.

Jammer om Byron te verlaten, maar het was toch echt zo ver. In de avond kwamen we aan op Spot X, ons surfkamp voor 2 dagen. De volgende ochtend was het tijd voor een surflesje. Lesje ook echt, na 1,5 uur was het namelijk al weer gedaan. Beetje een domper wel voor iets wat zich een surfkamp noemt, maar oké. In de middag hebben we nog even geoceanraft. Toen ik op de terugweg erachter kwam dat iemand er met mijn slippers vandoor was gegaan, was ik er wel een klein beetje klaar mee. Gelukkig ging het surfen beide dagen wel lekker wat een boel goedmaakte. Na het kamp mochten we er weer aan geloven: de nachtbus. Deze keer naar Sydney. Enigszins kreupel en vermoeid kwamen we ‘s ochtends aan, waar we in Bondi verwelkomd werden door Mathijs. Relaxed appartementje met Bondi beach als voortuin, nou hier zouden we het wel even uithouden. De dagen die volgden bestonden onder andere uit het verkennen van de stad, strand- en chillsessies met de Byron bitches, een bedanketentje voor Mathijs, een kleine werkzoekpoging waarvan we het vervolg maar gauw hebben uitgesteld tot na oud&nieuw en een stapavond bij een very fancy bar inclusief poolarea waar menig dronken bezoeker zich tot ons vermaak tamelijk voor schut wist te zetten.

En toen was het ineens kerst! Op kerstavond wederom in de fancy bar Ivy beland, waar het dak er goed af ging. Eerste kerstdag begonnen met een duik in de zee, gewoon omdat het kon. Na een culinaire keukensessie zijn we allemaal met eten en drank onder de arm naar Coogee beach gekomen. Ja Coogee ja, dat strand wat de dag erna wereldwijd in het nieuws was wegens de 15 ton afval wat alle enthousiaste kerstvierders hadden achtergelaten. Met mede als gevolg dat er vanaf nu nergens publiekelijk alcohol gedronken mag worden. Oeps. Maar, niet door ons want we hebben netje onze rommel opgeruimd, moge dat duidelijk zijn. Bijzonder leuke dag gehad, heel vet om kerst eens op deze manier te vieren. Tweede kerstdag kennen ze hier natuurlijk niet echt, boxing day echter wel. Op deze dag is er onder andere zieke uitverkoop, daar moesten we natuurlijk bij zijn. Om 10 present in de stad. Druk maar te doen. Om 11 uur werd het al wel behoorlijk knus, om 12 uur moest je gewoon maken dat je weg kwam. Zo gezegd zo gedaan, hup in het busje. Waarheen? Nou, naar de Randwick Horse Races, tijd voor wat decadent gedrag. Jurkje aan, hoedje op en gaan. Vanaf moment 1 mijn ogen uitgekeken. Alle mannen fancy gekleed, woah daar gingen we hoor met knikkende knieën en kwijlbakkies over dat grasveld. Dames waren vooral bewonderenswaardig wegens de decolletees tot de enkels, striktuleglitterachtige haarbanden waarvan ik de meerwaarde nog steeds niet helemaal inzie en lagen foundation waar de gemiddelde porie spontaan van in de alarmtoestand schiet. Tevens liep iedereen met een fles bubbels onder de arm, kon je bij verlies van je race linea recta het verdriet wegdrinken. Vooral tot dat laatste voelde wij ons wel aangetrokken, zo deden wij in stijl mee met de rest. Omdat we echter toch skirre backpackers blijven, moesten we onze inzet voor de race minimaal houden, aangezien we onze winst reeds hadden opgedronken en te weinig reserves hadden om eventueel volgend verlies te kunnen verzachten. Ondanks dat een hilarische, vermakelijke middag gehad, doe mij nog maar een keer.

Een bucketlistdingetje van Saar, waar ik me uitermate goed in kon vinden, was een keertje uit eten bij een restaurant van Jamie Oliver. Met 2 andere chicks zijn we dit gaan verzilveren en wel in een drie gangen lunch. En oeoeh dat was lekkaaah! De klapper was toch wel de Epic Brownie, it’s all in the name. Met salted caramelsauce en caramelpopcorn. Do I need to say more? Zelf zijn we ook weer culinair bezig geweest en dat was oa wel met het NYE project: oliebollen! Samen met deze baksels zijn we begin van de middag op oudjaarsdag vertrokken naar Cremorne point, een uitkijkpunt met perfect zicht op de Harbour Bridge en Opera House. We waren net op tijd voor de perfecte plek, waar we de rest van de dag hebben gechilld en selfies hebben gemaakt met de skyline. Om 9 en 12 uur hét Sydneyse vuurwerk mogen aanschouwen, wauwie wat vet. Na dit spektakel begon de gevreesde terugtocht naar het centrum. Na 6 afgeladen voorbijgesjeesde bussen pasten we er toch nog ergens bij en belandden we op een eindigend huisfeestje. Een biertje later vond ik het wel mooi geweest, tijd om te gaan. Eenmaal thuis bleek er op een strandje 10 min van het appartement vandaan, verscholen tussen de rotsen, nog een klein feestje gaande te zijn. Samen met een Argentijnse huisgenoot die slapen ook nog niet noodzakelijk vond, ben ik er nog even gaan koekeloeren. En dat was nice, oho! Klein clubje die hards, opkomende zon, de zee, de muziek: een unieke start van het nieuwe jaar. Na een paar uurtjes slaap meldden we ons met vele andere Nederlanders in onze voortuin, ook wel Bondi Beach genoemd, waar de traditionele nieuwjaarsduik ging plaatsvinden. Helaas waren alle bestelde unoxmutsen door de border security in beslag genomen (ik kan oprecht geen reden bedenken waarom, maar het was echt zo), maar hé je kan niet alles hebben. Wel hadden we een zee met zeer acceptabele duiktemperatuur, dat was dan wel weer heel relaxed. Nou hup aftellen, sprintje, dat water in, hieperdepiep foto’s leuk lachen en ja, ehm wat dan? Nou ja, niks eigenlijk. Al tannend het slaapgebrek bijwerken zat er niet in, aangezien het begon de regenen. Een tamme chilldag volgde, net zoals de dagen erna eigenlijk. Zo hebben we de verjaardag van een van onze byronchicks gevierd, gewandeld over Watsons Bay en 2x met een gehuurde waggie naar een nationial park gecrosst. Dat ligt hier een stukje onder Sydney. De eerste keer met een paar Byron bitches naar de figure 8 pools. Dit is niet meer dan een gat in de rotsen in de vorm van een 8 waar je tijdens laagtij in kunt zitten, een foto kunt maken en wat je vervolgens van je toeristenchecklist af kunt strepen. Niet zo spectaculair, de tocht er naartoe was echter een ander verhaal. In de categorie Onvoorbereid, hadden we allemaal tamelijk hoog gescoord: bitch Anna op witte sneakers, ikzelf op mn slippers, in n beige broekie met witlinnen schoudertas. Ideaal. Het had die nacht en ochtend behoorlijk geregend, waardoor de bos- en bergpaden een kleine blubberbende waren geworden. Al vastklampend aan de bergbegroeing glibberden er zo 4 dames naar beneden. De zolen van mijn slippers hadden zich in dikte verviervoudigd en de witte sneakers van Anna waren terechtgekomen in een serieuze identiteitscrisis. Dat was deel 1. Deel 2 werd een, tja wat was het, imitatie van een berggeit? Omdat het hoogtij begon te worden, was het vlakke pad niet helemaal begaanbaar meer en moesten we over de rotsen ipv er omheen. Eerlijk is eerlijk, het was een vette tocht en al met al hebben we goed geimproviseerd, maar de volgende keer ga ik tóch voor een andere uitrusting. Maar goed, eenmaal daar aangekomen was het dus de bedoeling dat je in die pool gaat zitten voor een foto. Wilde het niet dat er een rog in was beland. Meegekomen tijdens het hoogtij, de stakker. Met veilig alleen de beentjes in het water bungelend de checkbox afgevinkt en gauw teruggekeerd voordat we ingehaald zouden worden door het tij. De bostocht viel deze keer mee, de zon had intussen de boel weer begaanbaar gedroogd. Uitstapje nr 2 in het park was een stuk minder inspannend. Met Mathijs en een collega waren Saar en ik naar een heel mooi strandje gegaan, Wottamola Beach. Keertje gecliffjumpt want dat was inmiddels ook weer even geleden, aan ons kleurtje gewerkt en hamburgers gebakken. Lovely.

Je zou het misschien niet denken, maar tussen al deze vakantieactiviteiten hebben we echter ook nog wat serieus gedaan: een banenzoektocht, op zoek naar farmwork. 3 maanden fruit plukken, de voorwaarde om een 2e jaars visum aan te mogen vragen. Helaas zitten er veel oplichters en slavendrijvers (no kidding) tussen, dus een beetje opletten is het wel. Daarbij helpt het feit dat het nu op veel plekken te tropisch is om buiten in de zon te werken er ook niet echt aan mee. Maar, als het goed is kunnen we een dezer dagen aan de slag! Morgen ruilen we het geweldige Sydney in voor Coffs Harbour (huilen, I looove Sydney), weer een stuk terug omhoog, waar we waarschijnlijk bessen of aardbeien gaan plukken. Niet ideaal (waarschijnlijk niet heel best betaald en terror voor je knieen), maar beter dan niets! Gezien het feit dat ik mezelf plusminus failliet kan verklaren is alles welkom. En dan zien we vanzelf wel hoe lang het vol te houden is. Plannen maken moet je vooral niet doen hier dus ook nu zien we wel weer hoe het loopt. Kumt goe!

Zo, een heel verhaal weer. Dan resteren enkel nog: de Wist je datjes!

Wist je dat…
… je echte Byron Bayse hippies kunt herkennen aan hun weelderige okselbushbush, verbanning van de bh en minimaal 7 vlekken en 4 gaten in ieder kledingstuk?
… Sarah is aangevallen door een Portugees oorlogsschip? (Freek Vonk voor meer info)
… het National Park hier bij Sydney de een na oudste is van de wereld?
… ons to-eat lijstje doorgaans langer is dan onze to-do lijst?
… vele Australische mama’s hip hardlopen achter hun kinderwagen en papa’s hun koters ‘s morgens surfles geven? Hoe cool.
… onze Argentijnse huisgenoten pastasaus met pot en al opwarmen in de magnetron en hele kalkoenen rechtstreeks uit het folie de oven inschuiven? #voorheteerstopjezelf #gelukkigstaathetappartementernog #geefzekooklesenwelnu #stillalive

Luv, Eline